بررسی تأثیر ترکیب زئولیت و میکروسیلیس بر مشخصات فیزیکی، مکانیکی و دوام در محیط سولفاتی بتن خود تراکم

مطالعه حاضر به گزارش نتایج مطالعات آزمایشگاهی بر روی استفاده از زئولیت و میکروسیلیس به عنوان ماده افزودنی در بتن خودمتراکم در محیط سولفاتی می پردازد. خواص مقاومتی، کیفیت و دوام بتن با نمونه های مرجع مورد مقایسه قرار گرفت. برای این منظور آزمایشات مقاومت فشاری، جذب آب و تغییرات وزن انجام گرفت. در این پژوهش 40 طرح اختلاط بتن خود تراکم با دو نوع پوزولان زئولیت و میکروسیلیس ساخته می شود. ترتیب درصدهای زئولیت و میکروسیلیس در هر طرح اختلاط به این گونه می باشد (0-20%، 0-10%، 0-5%، 5%-15%، 10%-10%، 15%-5%، 20%-0، 15%-0 و 10%-0 و 5%-0) و همچنین هر طرح اختلاط با نسبت های آب به مواد سیمانی (W/CM)؛ 0/35، 0/4، 0/45 و 0/5 ساخته می شود. پس از ساخت بتن میزان جریان اسلامپ اندازه گیری می شود و طرح های اختلاط بتن از نظر میزان آب انداختگی و جداشدگی سنگدانه ها با هم مقایسه می شوند. مقاومت فشاری 7 و 28 روزه ی طرح های اختلاط بتن نیز تعیین می گردند. از هر طرح اختلاط نمونه هایی در داخل محلول سولفات منیزیم اشباع قرار می گیرد و در زمان های 3 ماه و 6 ماه کاهش جرم نمونه ها، مقاومت فشاری و جذب آب اندازه گیری می شود. نتایج آزمایشات نشان دادند نمونه ی با 10 درصد میکروسیلیس و 10 درصد زئولیت در نسبت آب به سیمان 0.35 دارای مقاومت بالا و نمونه ی با 10 درصد میکروسیلیس و 10 درصد زئولیت و همچنین نمونه با 5 درصد میکروسیلیس و 15 درصد زئولیت در نسبت آب به سیمان 0.35 (هر دوطرح) دارای نفوذپذیری پایین تر و در برابر خوردگی های ناشی از محیط سولفاته عملکرد بهتری از خود نشان داده است. در بتن های یک پوزولانی نمونه های حاوی پوزولان زئولیت 10 درصد و در میکروسیلیس 10 درصد و در ترکیب دو پوزولان نسبت 10 درصد میکروسیلیس و 10 درصد زئولیت در محیط های مخرب سولفات منیزیم میزان مناسبی است و توصیه می شود.

کلیدواژه ها:

زئولیت ، میکروسیلیس ، بتن خودتراکم ، محیط سولفاتی ، اشباع