بررسی تغییرات مفاهمی هویت های معماری طبیعت محور از سنتی به مدرن در ایران ؛ «معماری پویا، طبیعت زیبا، هویت مدرن»

هر پدیده ای که در جهان هستی وجود دارد در حقیقت گوشه ای از طبیعت را تشکیل می دهد، حتی انسان را می توان به عنوان عضوی از این جهان و یک پدیده در آن درنظر گرفت، ولی تفاوت انسان با دیگر اعضاء موجود در طبیعت این است که او سعی می کند در پدیده های جهان هستی به نفع و سود خود دخل و تصرف کند. انسان تنها هدفش تسخیر پدیده های طبیعی اطراف و استفاده از آنها است، گاهی و در بسیاری از اوقات این پدیده ها در هنگام استفاده تخریب و یا صدمه می بیند ولی به طور کل باید در استفاده از پدیده های طبیعی و طبیعت اطراف هدف اصلی را حفظ طبیعت و اعضای تشکیل دهنده آن دانست. در حوزه معماری هم همیشه سعی بر این بوده است که با استفاده مفید از طبیعت در عین حال کمترین ضربت و ضرر به آن وارد شود و حتی در صورت امکان بتوان معماری را علاوه بر هدف اصلی اش به عنوان تقویت کننده پدیده های طبیعی اطراف درنظر گرفت. فراز نشیب های استفاده از طبیعت در معماری باعث تغییرات هویت معماری طبیعت مدار در اعصار و دوره های متفاوت شده است، به عنوان مثال در دوره ای فقط استفاده از مصالح طبیعی رایج بوده است و در دوره ای دیگر علاوه بر مصالح طبیعی ایده ها و پدیده های طبیعی به عنوان الگویی برای معماری درنظر گرفته شده است. در این پژوهش سعی می شود تا به بررسی تغییرات هویت معماری طبیعت محور پرداخته شود و از آنجا که گستردگی بحث مجال رسیدن به نتیجه مطلوب را از ما می گیرد، سعی شده است با محدود کردن موضوع به گذر از سنتی به مدرن از نظر زمانی و منطقه جغرافیایی ایران از نظر مکانی به نتیجه مطلوب تر دست پیدا کنیم.

کلیدواژه ها:

طبیعت ، معماری ، هویت