ارایه مدلی پیشنهادی در جهت دستیابی به رضایتمندی سکونتی با رویکرد مطلوبیت کالبدی محیطی در شهرها

افول وجوه کیفی محیط های سکونت به عنوان محصول رشد و توسعه شتابان شهرها، سبب بروز نارضایتی شهروندان گشت که عوارضی همچون افسردگی روحی و روانی تا اشکال مختلف آن صبح ها و تهدیدهای شهری را منجر می گردد. در چنین شرایطی بسیاری از اندیشمندان و نظریه پردازان حوزه معماری و شهرسازی رویکرد ارتقای کیفیت محیط سکونت را به عنوان رهیافتی در دستیابی به هدف حیات مطلوب شهری عنوان کرده اند. اهداف اصلی این رویکرد در دو محور بهبود شرایط کالبدی محیط سکونت و تصورات ذهنی شهروندان از وضعیت کیفی محیط زندگی بیشترین می شود. این امر با هدف گذاری در ایجاد شرایط مطلوب کالبدی/محیطی و برداشت مثبت نسبت به جوانب عینی و قابل مشاهده مفید تحقق می یابد. برای این منظور لازم است متغیرها و مولفه های تاثیرگذار بر کیفیت محیط سکونت شناسایی شده وسط رضایتمندی ساکنین از هر یک از این مولفه ها سنجیده شود تا در صورت وجود تفاوت آشکار در وضعیت سنجش شده تا وضع مطلوب، نسبت به تدوین راهکارهای مناسب جهت ارتقا و بهبود مولفه های کیفیت اقدام گردد. در مقاله حاضر پوشش داده تا با بررسی نظریات و تجارب مختلف در زمینه سنجش کیفیت، که با استفاده از رویکردی تحلیلی مدلی ارایه گردد تا با استفاده از آن بتوان در شرایط محیطی و اجتماعی متفاوت نسبت ارزیابی کیفیت محیط سکونت، نسبت به اهداف مشخص شده اقدام گردد. مطمینا توجه به میزان رضایتمندی سکونت و افراد مختلف در محیط های گوناگون با در نظر گرفتن عوامل مختلف کالبدی می تواند عاملی در بهبود حیات شهری و افزایش حس تعلق ساکنین به محدوده خود بود و زمین از بین رفتن بسیاری از معضلات اجتماعی که امروز دامن گیر محیط های مسکونی است را ایجاد نماید.

کلیدواژه ها:

محیط سکونت ، ادراک محیط ، رضایتمندی سکونتی ، مطلوبیت کالبدی - محیطی