آمایش سرزمین بستر توسعه پایدار

و به طور آمایشی، با توجه به مفهوم آمایش، در بررسی مفهوم و مستمر از قابلیت ها و توانایی های محیط با کمترین میزان تخریب است. عملکرد آن سامان دهی رابطه انسان و فعالیت ها را با فضا و محیط با روند کلی جریان تحولات بهینه نتیجه می دهد و سریع یک چهارچوب ادراکی منطقی، برخورد سیستماتیک و متناسب و، نارسایی ها و مشکلات اجرایی آن را ارایه می نماید. لذا ابتدا با شناخت و درک نیازها وضعیت ظهور و شکل گیری آنان، چگونگی تحولات و تغییرات روابط بین پدیده ها و جایگاه و خاستگاه های آن و قانونمندی های کمی و کیفی سازگار تاکید می گردد و از طریق نوعی درون گرایی از طبیعت انسان و برون گرایی نیمه آگاهی یا ناخودآگاهی به آگاهی از ادراک به طراحی و اجرا می رسد . فرایند آمایش سرزمین، تمهیداتی است برای بهره برداری بهینه از سرزمین با در نظر گرفتن اسلحه سازنده اکولوژیکی. در این پژوهش، آمایش سرزمین به صورت کلی مورد بررسی قرار گرفته و می تواند هر نوع استفاده را برای هر بخش از سرزمین با توجه با قابلیت های آن نشان دهد. از آنجایی که سرزمین یک منبع محدود و آسیب پذیر بود و استفاده از آن باید با مدیریت درست و منطقی سازماندهی شود، شناخت تنگناها و توان محیطی و ضرورت های طرح های آمایش سرزمین می باشد. به منظور جلوگیری از مسایلی از جمله بحران محیط زیست، فرسایش، تخریب خاک، افزایش جمعیت و ....تدوین طرح های آمایش سرزمین به منظور نیل به اهداف استراتژی های جامعه توسعه ملی بوده است. بقای موجودیت کشور در گروی امنیت ملی است و این مسیله نیز به توانایی حکومت بر حفظ تمامیت ارضی، وحدت ملی، توسعه متوازن منطقه ای و رضایت شهروندان بستگی دارد. در این میان یکی از مهم ترین عواملی که امنیت ملی کشور را مورد تهدید قرار می دهد وجود نابرابری های فضایی بین مناطق مختلف جغرافیایی آن کشور به ویژه بین مناطق پیرامونی مرکز حکومت است. آمایش سرزمین پاسخی هوشمندانه به این ضرورت در حفظ امنیت پایدار در مناطق مختلف جغرافیایی کشور است. پیوند میان مقوله آمایش سرزمین و نقشی که در جلوگیری از تخریب محیط زیست در ایران دارد، قابل تعمق است. در این مقاله به بررسی نقش آمایش سرزمین در توسعه پایدار پرداخته شده است.

کلیدواژه ها:

آمایش ، سرزمین ، ، سازماندهی فضا ، توسعه پایدار