مقایسه استراتژیهای توسعه ی ظرفیت برای خطوط ریلی تک خطه با خطوط فرعی پراکنده

شبکه راه آهن در ایران برای تجربه ظرفیت های محدوده طرح ریزی می شود و تقاضای فزاینده بلندمدت برای حمل و نقل بار و همچنین علاقه مداوم افزایش سرعت به سراپای قطارهای مسافری باعث ازدحام در شبکه می شود. برای حفظ روانی ترافیک، سرمایه گذاری در پروژه های افزایش ظرفیت خطوط تک ریلی موجود برای صنعت راه آهن کار اجتناب ناپذیری است. با توجه به تغییرات اخیر در جریان کالا و تقاضای حمل و نقل ریلی بار، بیشتر این رشد و سرمایه گذاری مربوط به خطوط دارای تراکم ترافیک پایین تر و خطوط فرعی و عبور برای رسیدگی به قطارهای واحد، متمرکز است گفته این مطالعه با هدف پیدا کردن بهترین استراتژی توسعه ظرفیت برای این خطوط تک ریلی با مسیرهای فرعی پراکنده انجام شده است. نرم افزار کنترل کننده ترافیک راه آهن RTC برای شبیه سازی عملیات ترافیک روی چنین خطی که در معرض گزینه های مختلف گسترش احتمالی است مورد استفاده قرار گرفته است. عملکرد شبیه سازی شده هر گزینه گسترش از نظر تاخیر قطار و قابلیت اطمینان مورد بررسی قرار گرفت. نتایج این آزمایشات شبیه سازی نشان می دهد که برای یک خط تک ریله با خطوط فرعی پراکنده، بهترین استراتژی برای افزایش ظرفیت اول ساخت خطوط فرعی جدید بین خطوط فرعی موجود در میانه دسترسی خاص و سپس گسترش برنامه های سرمایه گذاری به سمت توف پایانه نهایی با ساخت خطوط فرعی جدید در فواصل متوالی تا حصول حداکثر تعداد خطوط فرعی است. نتایج نیز به منظور ایجاد یک رابطه بین طول کلی دومین ریل اصلی و میانگین تاخیر بار تحت استراتژی توف سه مرتبه عنوان کمک برای کارفرمایان درکی در برنامه ریزی ظرفیت این خطوط استفاده می شوند.

کلیدواژه ها:

حمل و نقل ریلی ، راه آهن تک خطه ، ظرفیت راه آهن