بررسی اندیشه های پست مدرن در پاپ آرت (با تمرکز بر آثار اندی وارهول)

عصر پست مدرن عصر انتخابهای بیشمار و فزاینده است.این امر تا حدودی نتیجه چیزی است که انفجار اطلاعات، ظهور دانش سازمانیافته، ارتباطات جهانی و سیبرنیتیک خوانده می شود. نه تنها ثروتمندان و اغنیا، بلکه تقریبا تمامی شهروندان به صورت گردآورندگان و مسافران التقاطی زمان که با کثرت موارد انتخاب روبرویند، در می آیند. فرهنگ پست مدرن در اوان طفولیت خود در سال های دهه 1960 ، جریانی رادیکال و انتقادی بشمار می رفت؛ یک موضع اقلیتی، برای مثال ، از سوی هنرمندان پاپ و نظریه پاپ علیه دیدگاه تقلیل یافته هنر مدرن و زیباییشناسی حاکم بر نهادهایی چون موزه هنرهای مدرن اتخاذ گردید. اصطلاح پاپ آرت نخستین بار از سوی منتقد انگلیسی لارنس آلووی در توصیف یک جنبش هنری مدرن مبتنی بر تخیل مصرف گرایی و فرهنگ مردمی وضع گردید. هنر پاپ از اواخر دهه 1950 تا اوایل دهه 1970 عمدتا در آمریکا و انگلیس به اوج شکوفایی خود رسید. کتاب های کمیک، آگهی های تبلیغاتی، بسته بندی، و تصاویری از تلویزیون و سینما جملگی بخشی از تصویرنگاری این جنبش هنری بشمار می رفتند. از ویژگی های مهم هنر پاپ نفی و رد هرگونه تمایز بین ذوق و سلیقه خوب و بد بود. اندی وارهول، نقاش، هنرمند گرافیست، و فیلم ساز آمریکایی بود که طی دهه 1950 به صورت یکی از موفقترین هنرمندان تجاری آمریکا درآمد. از نخستین سالهای دهه 1960 نام وی در داخل و خارج از ایلات متحده بر سر زبانها افتاد و به زودی به صورت مهم ترین و مورد بحث ترین شخصیت در عرصه هنر پاپ آمریکا درآمد. در آثار هنری وی تصاویر متعددی از ستارگان مشهور و برجسته سینمایی نظیر مریلین مونرو، الویس پریسلی، و دیگران و نیز تصاویری از بطری های کوکاکولا و نظایر آن دیده می شد. مایه اصلی هنر پست مدرن آمیزهای است از طنز و مطایبه، بدگمانی و ریشخند برای به رخ کشیدن احساس بی بدیل خود بزرگ بینی و اعتماد به نفس واهی. در حقیقت وارهول بیش از سایر هنرمندان پاپ، در پی بی احساس کردن واکنش بیننده در برابر آنچه که در روبروی خود می بیند، است. بسیاری از تصاویر او نوعی معانی ناگوار را تداعی می کند. در این تصاویر عکس های بزرگ با تکنیک سیلک به روی بوم چاپ و به تعداد زیاد تکثیر شده اند. بدین ترتیب نقاشی های اندی وارهول یا لیکتن اشتاین (که غالبا در زمره پیشتازان هنر پاپ و هنر مدرنیستی قلمداد می شوند و در عین حال عدهای نیز آنان را جزء هنرمندان پست مدرن می دانند) ما را وا می دارند تا با دقت و فراست بیشتری به وجوه و ابعاد مختلف فرهنگ تجاری عصر خود بنگریم. همانند بسیاری از جریانات آوانگارد پیشین، پست مدرنیست ها نیز قبل از آنکه از تکنولوژی بیزار باشند، بیشتر مجذوب و محسور آن هستند؛ و هنر عامه را به عنوان هنری که در لایه زیرین آثار آنان قرار دارد، نفی نمی کنند و بیش از حد به فکر تاثیرات آنی و نتایج فوری آثار خود هستند.

کلیدواژه ها:

اندی وارهول ، پست مدرن ، پاپ آرت ، هنر ، رسانه