بررسی فقدان معنا و هویت در معماری معاصر با رویکرد پدیدارشناسی مکان

دیرزمانی است که انسان معاصر، با نادیده گرفتن این حقیقت که سکونت در قرب وجود رخ می دهد؛ دچار بی خانمانی و گم گشتگی گشته است. در مباحث مختلفی که به بررسی و نقد معماری پرداخته شده، مولفه ی معنا و حس مکان رو به فراموشی سپرده شده است. این در حالی است که شاخصه ی هستی شناسانه ی معماری، باعث می گردد که فراتر از بحث های ساختارگرایی و راسیونالیستی، معنا در حوزه ی پدیدارشناسی نیز مورد توجه قرار گیرد. پدیدار شناسی تلاش می کند فراتر از ظرفیت کدگذاری نشانه شناسی، تعمق بیشتری بر مفاهیم داشته باشد و به ادراک غنی تری از جهان اطراف دست یابد. معماری امروز، برخلاف گذشته، با نادیده گرفتن هویت و معنای مکان، دچار بی هویتی و غریبگی انسان با مکان شده است. پدیدار کردن مکان به صورت ملموس وظیفه ای است که هنر معماری آن را به عهده دارد. هنر معماری از دیرباز تاکنون، در راستای این هدف شکل گرفته که مکان را برای آدمی آشکار سازد. در راستای ضرورت این امر، هدف این مقاله که با استفاده از روش پدیدارشناسی بررسی می شود رسیدن به پاسخ این پرسش است که چگونه می توان به معماری معاصر هویت و معنا را بازگرداند و ایجاد حس و معنا به مکان به چه نوع تدابیر و طرح هایی نیازمند است در انتها برپایه ی یافته های این پژوهش، می توان گفت با برگرداندن حس مکان به معماری امروز و توجه به ساختار و معنای مکان می توان معنا و هویت را به آن بازگرداند و انسان معاصر را از فقدان معنا و در نتیجه لامکانی رهانید، که با در نظرگرفتن مکان به عنوان باش گاه انسان می توان به این مهم دست یافت.

کلیدواژه ها:

پدیدارشناسی ، معنا ، مکان ، حس مکان ، باشیدن