بررسی نقش درخت در هنر ایران باستان و بازتاب آن در هنر سلجوقی

درخت از نقشمایه هایی است که در آیین و ادیان مختلف حامل ارزش های مهم فرهنگی محسوب می شود. درخت در رویکرد اساطیری و نمادین دارای مضامینی همچون باروری، تجدید حیات، رویش است. از این حیث، بررسی نقش درخت در هنر ایران باستان و تطبیق آن با هنر دوره سلجوقی موضوع پیش رو مقاله مورد نظر است. هدف پژوهش حاضر تبیین مفاهیم و نمادهای تصویری درخت در هنر ایران باستان و جستجوی ردپای آن در هنر دوره سلجوقی است.روش تحقیق به کار رفته شده در مقاله توصیفی و تطبیقی و گردآوری اطلاعات آن به شیوه کتابخانه ای است و پرسش های مطرح بدین قرار است که نقشمایه درخت حامل چه مضامینی در هنر ایران باستان بوده و تداوم طراحی آن چه شاکله تصویری در هنر سلجوقی حاصل نموده است و دیگر آن که پس از ظهور اسلام آیا معنای آیینی نقشمایه درخت در هنر اسلامی تغییر یافته است. پس از تحلیل ها و بررسی ها درباره مبنای نقش درخت، روند تحولات تصویری آن در بعد تاریخی و سیر پیشرفت طراحی نقشمایه در دوره اسلامی مورد بحث قرار می گیرد ومفاهیم کهن الگویی و استمرار معنایی این نقش باستانی بیان می شود.

کلیدواژه ها:

نقشمایه ، درخت ، دوره سلجوقی ، هنر ایران