خاک پناه الگویی پایدار در معماری بومی (طراحی معماری پایدار با تکیه بر قابلیت های زمین در تعامل طبیعت و تکنولوژی)

امروزه با توجه به مسیله ی بحران انرژی، صرفه جویی در مصرف آن به یک ضرورت تبدیل شده است؛ که با کاربرد انرژی های پاک در ساختمان می توان در مصرف انرژی صرفه جویی کرد. مسیله اصلی معماری امروز، قطع ارتباط میان معماری بومی و نیازهای مدرن است. راه دستیابی به این هدف، استفاده از الگوی معماری پایدار می باشد. در معماری ایران، ارزشهای پایدار فراوان است .یکی از این روش ها بررسی الگوهای ارزشمند در معماری بومی ایران، با تاکید بر بهره گیری از خاک پناه (عمق زمین) می باشد. در واقع معماری سنتی ایران قابلیت های گسترده ای در ارایه راهکارهای استفاده از توده زمین یا خاک پناه دارد و می توان از آنها برای طراحی ساختمان های جدید بهره گرفت. این مقاله که حاصل مشاهدات عینی و مطالعات کتابخانه ای است به صورت تحلیلی - توصیفی در بررسی و بازشناسی اصول شکل گیری معماری سنتی پایدار در اقلیم ایران را خواهد داشت و نشان می دهد که فضاهای زیر زمینی در معماری بومی ایران چگونه پاسخگوی نیاز اقلیمی هر منطقه می باشد. و این فضاها را به عنوان نمونه ای از الگوهای همساز با اقلیم مورد بررسی قرار داده و با مروری بر معماری پایدار، پس از بیان نیازهای اقلیمی هر منطقه، استخراج و دسته بندی کرد.

کلیدواژه ها:

معماری پایدار ، اقلیم ایران ، معماری بومی ، خاک پناه ، فضاهای زیر زمینی