تحلیلی بر وضعیت مسکن با رویکرد توسعه پایدار در شهر سامان و برنامه ریزی آتی آن

شهرنشینی به عنوان دومین انقلاب در فرهنگ انسان، باعث دگرگونی در روابط متقابل انسان ها با یکدیگر شده، با افزایش جمعیت شهرنشین، بهره برداری از محیط تشدید می گردد( پرهیزگار، 2:1376 ). این بهره برداری در قالب مسکن چهره زمین را دگرگون کرده است بنابراین مسکن در زمره اساسی ترین و حساس ترین بخش ها در برنامه ریزی توسعه ی اقتصادی و اجتماعی است. (عزیزی، 71:1378 ) که به همراه خوراک و پوشاک از دیرباز به عنوان اصلی ترین و اساسی ترین نیاز گروه های انسانی مطرح بوده،است. در واقع مسکن، خردترین و کوچکترین شکل تجسم کالبدی رابطه متقابل انسان و محیط بوده و تبلور فضایی کارکرد حیاتی سکونت انسانی در ایفای نقش های اساسی وی می باشد (رهنمایی، 1382،8 ) حق تامین مسکن برای جامعه، از ابتدای قرن بیستم در کشورهای بیشتر توسعه یافته به عنوان یکی از حقوق شهروندی به رسمیت شناخته شده و به تدریج به یکی از وظایف دولت های آن جوامع تبدیل گشته است. با اینحال، در کشورهای در حال توسعه، علیرغم تاکید دایمی براهمیت مسکن بعنوان نیازی پایه ای و حقی بنیادین، درصد قابل توجهی از خانوارهای شهری قادر به تامین آن نیستند. از این رو، مشکل یاد شده روز به روز پیچیده تر شده و شرایط خانوارهای بیشتر و بیشتری بحرانی میگردد.( حسینلو) شاید بتوان اهمیت مسکن در سعادت افراد را در تقابل زندگی با بی خانمان سنجید آنها در معرض خطرات بسیار زیادی از قبیل امراض روحی و فیزیکی، سوط مصرف مواد، جنایت، و غیبت همیشگی بچه ها در رفتن به مدرسه قرار دارند( پرهیز، 30:1391 )به طور کلی وجود شرایط اقتصادی و اجتماعی نا متعادل در بین کشور های در حال توسعه موجب شده که حتی خرید ارزان ترین مسکن نیز از توان مالی حداقل یک سوم خانوار های شهری جهان سومی خارج است ( اهری و همکاران ، 21:1370 ) بنا براین به ناچار تعداد زیادی از افراد در مناطق حاشیه نشین اقامت می گزینند، به گونه ای که برخی مطالعات تعداد آنها را 25 تا 35 درصد نواحی مادر شهرها اعلام می کنند( پور محمدی، 72:1385)