تاثیرمعماری درالقایی حس تعلق به شهرازگذشته تازمان معاصر

دیدگاه مطرح شده در فرضیه این پژوهش روش های نو درانداختن در فضای شهری نیست بلکه مفاهیمی همچون حس تعلق و حس مکان در محیط های شهری، بازخوانی و بازآفرینی پارادایم های گذشته شهرهای قدیم است که از جنس ساختارهای رفتاری و روانی ساکنان یک بافت است. ما در سنت خلاقیت محیط های شهری خود نه خواهان افراط و تفریط هستیم و نه خواهان التقاط و بدعت، آنچه ما خواهانیم آرامش و زیبایی است که هرکس می تواند درحقیقت درون خود بدون هیچ دغدغه ای به آن دست پیدا کند .در واقع، در این تحقیق روشن می شود که الگوپذیری زیبایی از منظر سنتی اساسا موضوعیتی فطری دارد اما این نکته را نمی توان نادیده گرفت که زیبایی و مولفه های برگرفته از آن را همچون سایر کیفیات نمی توان با عبارات و جملات تعریف کرد بلکه بایدتوسط ادراکات حضوری و رفتاری که در این پژوهش نیز طرح شده اند دریافت شوند. این مولفه ها عمدتا از جنس عواطف اند و در جان و روان انسان ها تاثیر می گذارند .امیدواریم معماران امروز مابتوانند با خردورزی خود زیبایی را که گنج و موهبتی مخفی است، از سر جان و دل برای مطلوبیت فضاهای شهری به کار گیرند.

کلیدواژه ها:

هویت ، شهر اسلامی - ایرانی ، حس تعلق جمعی