طراحی پیاده راه شهری با رویکرد رضایتمندی از مکان ( نمونه موردی: خیابان هراز آمل)

طراحی فضاهای پیاده روی شهری، ساختارها، فضاها و مردمان شهر را به یکدیگر پیوند میدهد. کیفیت طراحی آن، پیاده روندگان را قادر می سازد تا به صورتی حقیقی با محیط شهری خود تعامل داشته باشند و آن را تجربه کنند. بر همین اساس، ضرورت نگاهی مجدد به این گونه فضاهای شهری به عنوان سالم ترین، اقتصادی ترین و پویاترین روش جابجایی و حمل و نقل شهری مورد توجه کارشناسان و مدیران امور شهری قرار گرفته است. ادراک هویت فضایی، تعلق به محیط و درک کیفیت های فضایی شهری،اغلب تنها از طریق پیاده روی در محیط قابل دستیابی هستند. امروز در شهرها به دلیل ازدحام اتومبیل و اولویت حرکت سواره تعاملات اجتماعی بسیار کاهش یافته و اتومبیل نقش اصلی را در جابجایی شهروندان به خود اختصاص داده است. نتیجه این اهمیت و کاهش تحرکات پیاده و افت کیفیت زندگی شهری، توجه مدیران شهری به یافتن بهترین مسیرها برای حذف حرکت سواره و تبدیل آنها به پیاده راه است. این مقاله از روش توصیفی- تحلیلی و با مطالعات میدانی و اسنادی به بیان مساله می پردازد. هدف از این پژوهش بررسی ویژگی ها و خصوصیاتی است که پیاده راهها را از یک فضای صرفا عبوری، تبدیل به یک فضای شهری خوب جهت مکث و حضور بیشتر شهروندان به عنوان یک قرارگاه رفتاری بنماید و رضایتمندی آنان را جلب کند.از این رو خیابان هراز شهر آمل به دلیل قرارگیری در بهترین نقطه شهر و محبوبیت بین مردم، وجود عمده فعالیت های تجاری و از طرفی تداخل کاربری تجاری و عابرین و شلوغی زیاد در ساعات اولیه شب به عنوان نمونه موردی انتخاب شده است. نتایج این مطالعه نشان می دهد که راهبردهای بهبود کیفیت طراحی پیاده روها با درنظر گرفتن فضاهای قابل استفاده،یکی از بهترین گزینه ها در ارتقای رضایتمندی شهروندان است.

کلیدواژه ها:

فضای شهری ، پیاده راه ، کیفیت طراحی ، رضایتمندی