بررس ی مفهوم زمینه گرایی در نماهای معاصر تبریز

نمای هرساختمان جداره ای است بین حریم داخلی هرساختمان وفضای شهری که در آن قرارگرفته است. این پوسته ی بیرونی که موضوعی شاخص به واسطه ی تاثیر گرفتن انسان ها ازمحیط شهری است، دارای جنبه ی زیبایی شناسی قوی میباشد. کشور ما، به دلیل ناهنجاری ظاهر وصورت بیرونی ساختمان ها (نما) وعدم پیروی ازهیچگونه معیار، ضابطه ویادستورعمل خاص در این حوزه، به نوعی ناهمگونی وبی نظمی درنماهای شهری معاصر رسیده است. نماهای ساختمان های جدیدساخته شده در محله هایی قدیمی وتفاوت فاحش این نماها با نماهای ساختمان های موجود از قبل بسیار ناهمگون وموضوعی قابل تامل میباشد.هدف تحقیق بررسی زمینه های موجود با معماری جدید است. روش تحقیق در این پژوهش توصیفی، تحلیلی بوده ونیز ابزار مورد استفاده، مطالعات کتابخانه ای و همچنین گردآوری اطلاعات به صورت میدانی صورت پذیرفته است و در نهایت با تحلیل منطقی به موضوع مورد بحث پرداخته شده است. لذا در این میان مهم آن است که بناها بتوانند ضمن حفظ استقلال سبکی و نوآوری خود نسبت به بناهای مجاور نیز در همزیستی مسالمت آمیز با زمینه ای که در آن قرار گرفته اند؛ گامی است به سوی پذیرش دیگران اعم از کالبد فیزیکی تا روح اجتماعی سازنده کالبد فیزیکی.

کلیدواژه ها:

نما ، فضای شهری ، زیبایی شناسی ، کالبد ، زمینه گرایی