بررسی سیاستهای مسکن در ایران

بخش مسکن در ایران بدلیل مهاجرت گسترده به شهرهای بزرگ، ویرانی های جنگ هشت ساله با عراق، ناپایداری بخش های دیگر اقتصادی و نرخ 4 درصدی افزایش جمعیت در سالهای اول انقلاب همواره پر تلاطم و نوسانگر بوده است که بازتابهای فراوانی در کشور و خارج از ایران ،و آثار و تبعات اجتماعی شدیدی را به همراه داشته است.تورم مسکن با تورم شدید در سایر بخش های اقتصادی همراه بود که مشکلات فراوانی برای مردم ایجاد کرد. احتیاج به مسکن و اتخاذ راهکارهای مناسب برای تولید متناسب با نیاز آن؛ یکی از مسایل و مشکلات عمده در شهرهای بزرگ است. نیاز به مسکن در تاریخ، همیشه دغدغه جوامع بوده و به فراخور امکانات و شرایط تاریخی، اقلیمی و تکنولوژیکی، روش های بدیع و متنوع تولید سرپناه، به خلق الگوهای مختلف سکونت منجر شده است. یکی از بخشهای مهم در برنامه ریزی شهری توجه به سیاستهای مسکن می باشد سیاستهای مسکن نوعی از تصمیم گیری ها یی است که مسکن سالم و در استطاعت را برای همه افراد جامعه تامین می کند. سیاست گذاری مسکن با گستره وسیعی از اقدامات دولتی در ارتباط می باشد.این سیاستگذاری تمام اقدامات دولتی و سیاست های قانونی یا اقتصادی را شامل می شوند که تاثیری مستقیم یا غیر مستقیم بر مسکن دارند. این عوامل شاید حتی شامل سیاست هایی نظیر حمایت های مربوط به مسکن، قیمت مسکن، سیاست های مالیاتی موثر در تملک مسکن ، استانداردهای مسکن و مسایل مرتبط با اجاره خانه نیز باشند .در این مقاله سعی در بررسی سیاستهای نظام در بخش مسکن ایران ، مروری بر روند سیاستگذاری مسکن در ایران و نقد این سیاستها ،صورت گرفته است.در پایان به ارایه پیشنهاد در این رابطه پرداخته ایم.

کلیدواژه ها:

مسکن ، سکونت ، تحول ، ساختار جمعیت ، سازمان فضایی