جستاری بر فصل مشترک معماری،ادبیات و باغ ایرانی بر اساس اشعار و متون فارسی در سده ی هفتم هجری قمری

هویت ایرانی در طول تاریخ را باید به وسیله ی فصل مشترک آنان مورد تحقیق و تفحص قرارداد. این هویت در هزاران آیینه منعکس است و هر کدام از این آیینه ها وجوهی از آن را نشان می دهند.در این میان شعر و ادبیات جایگاه ویژه ای دارد.عالی ترین شکل هنر شعر است و معماری عالی شعری است که با آجر و کاشی سروده می شود.شاعران به چیزی فراتراز یک پرده و یک قلم نیاز دارند؛ مطرح شدن در جامعه و در میان گذاشتن عقایدشان با دیگران نیازمند مرکزی با محوریت موضوع شعر جهت تجلی این هنربوده اند.اگر با دقت بیشتری اشعار کلاسیک فارسی را مورد واکاوی قرار دهیم درمی یابیم که واژه ی باغ در اشعار گوناگون با غالب ها ی شعری متنوع و در طیف وسیعی از مظامین گوناگون به کار رفته است . از مضامین فلسفی و عرفانی و دینی تا حماسی،اساطیری،اجتماعی،حکمی،علمی،داستانی،بزمی،موعظی،غنایی،عشقی،احساسی تا انتقادی وطنز.از این رو در بررسی کیفی بازشناسی باغ در ادبیات منظوم،دریافت شد کیفیت حضور واژه ی باغ در اشعار فارسی را از وجوه مختلف می توان مورد کاوش قرار داد که خود ثابت می کند میان این دو نقاط مشترک بسیاری وجود دارد . هدف این کاوش بازشناسی وجوه ذهنی باغ در فرهنگ ایرانی و همچنین بررسی فصل مشترک هنرها از ذهنیت تا عینیت در لا به لای آثار مکتوب منظوم و منثور فارسی به صورت کمی و کیفی می باشد. به دلیل آنکه گستره ی زبان و ادبیات فارسی بسیار وسیع است و نیز در میان آثار ادبیات تاویلی در زبان فارسی بی شک شاخص ترین اثر ادبی که سخن گوی ناخودآگاه اقوام ایرانی است ، دیوان اشعار حافظ است که هنوز هم در فرهنگ معاصر ایرانیان زنده و جاری است ، برای بازشناسی کیفی حضور باغ در آثار منظوم ادبیات فارسی و نیز محدود تر ساختن حوزه پژوهش برای تعمیق بیشتر آن،مورد بررسی قرار گرفت.نتایج تحقیقات می تواند به خلق فضا های شاعرانه در روزگار کنونی نیز کمک کند.

کلیدواژه ها:

باغ ایرانی ، معماری ، شعر ، بازشناسی