بررسی تاثیر برنامه های بازتوانی در کیفیت زندگی بیماران مبتلا به سرطان پستان

مقدمه: سرطان پستان یکی از شایع ترین سرطان ها از نظر مرگ و میر و بروز می باشد .تعداد زنده ماندگان سرطاندر انگلستان حدود 2 میلیون نفر تخمین زده می شود که این افراد تا 10 سال بعد از درمان علایمی را تجربه می کنند.از آنجاکه سرطان پستان و درمان های آن عامل مشکلات بیولوژیکی، فیزیکی، روانی و اجتماعی هستند. بنابرایناجرای برنامه های بازتوانی در این بیماران ضروری می باشد .هدف: این مطالعه با هدف بررسی تاثیر برنامه های بازتوانی در کیفیت زندگی بیماران مبتلا به سرطان پستان انجامشده است. روش کار:این مطالعه یک مرور جامع است که با جستجوی وسیع در پایگاههای اطلاعاتی Google scholar Scopus ،Science direct PubMed با استفاده از کلیدواژه های breast cancer, rehabilitation program, physical and mental health, Life satisfaction انجام شد. یافته ها:زنان مبتلا به سرطان پستان باید با عوارض فیزیکی و عاطفی ناشی از تشخیص یک بیماری تهدید کنندهحیات کنار بیایند. عوارض فیزیکی و روانی سالها بعد از درمان ادامه دارد و به طور بالقوه کیفیت زندگی زنده ماندگان راکاهش می دهد. بنابراین اغلب زنان بعد از درمان سرطان پستان نیاز به بازتوانی دارند .مطالعات مختلف به بررسی تاثیربرنامه های بازتوانی پرداخته اند. بر اساس یک مطالعه، اجرای 3 هفته برنامه ی بازتوانی اثرات سودمندی در سلامتجسمی و روانی زنان تحت درمان سرطان پستان داشت. مدل زیستی روانی اجتماعی Engel اثرات سودمند مداخله توانبخشی چند بعدی را بر تنش های روان شناختی، عوارض فیزیکی کلی، ظرفیت جسمی و کیفیت زندگی بیمارانمبتلا به سرطان نشان داد.نتیجه گیری:با توجه به افزایش تعداد زنده ماندگان سرطان پستان و عوارض جسمی و روانی ناشی از بیماری ودرمان آن لزوم برنامه های توانبخشی جهت بهبود کیفیت زندگی این بیماران بیش از پیش مشخص می گردد.

کلیدواژه ها:

سرطان پستان ، برنامه بازتوانی ، سلامت جسمی و روانی ، رضایت از زندگی