آمنوره ثانویه به دنبال شیمی درمانی در سرطان پستان

مقدمه و هدف:درمان های شیمی درمانی موجود ، علیرغم افزایش میزان بقاء زنان غیریایسه مبتلا به سرطان پستان، ممکن است با عوارض کوتاه مدت و دیررس داروها ازجمله اختلال عملکرد تخمدان و یایسگی زودرس همراه باشند. هدف از این مطالعه تعیین آمنوره ثانویه ناشی از شیمی درمانی در مبتلایان به سرطان پستان مراجعه کننده به کلینیک سرطان سینه مطهری شیراز سال 1391 بود. مواد و روش ها: مطالعه حاضر از بررسی حدود 30 زن مبتلا به سرطان پستان غیر یایسه، تحت درمان با داروهای شیمی درمانی، که قبل از شروع شیمی درمانی دارای قاعدگی نرمال بودند، و در طی سال 1391 به کلینیک سرطان سینه مطهری شیراز مراجعه می کردند، انجام گرفت. نمونه گیری بر اساس مبتنی بر هدف و با استفاده از ابزار پرسشنامه انجام گرفت. اطلاعات جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار 16 SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: نتایج مطالعه نشان داد که بیش از 80 درصد از بیماران پس از شروع داروهای شیمی درمانی، دچار آمنوره ثانویه شدند. نتایج نشان داد که 60 درصد مبتلایان به سرطان پستان بدنبال مصرف داروی لتروزول( 000.0

سرطان پستان در اثر مصرف داروی تاموکسیفن ( 001.0

آمنوره ثانویه دچار شدند. بین متغیر های سن، تعداد دفعات شیمی درمانی، و رژیم شیمی درمانی با بروز آمنوره ثانویه ارتباط معنی داری وجود داشت. بحث و نتیجه گیری: با توجه به نتایج بدست آمده مبنی بر افزایش بروز آمنوره ثانویه به دنبال داروهای شیمی درمانی(لتروزول و تاموکسیفن) در مبتلایان به سرطان پستان، و نیز با توجه به این نکته که استفاده از هورمون ها جهت درمان آمنوره، ممکن است باعث عود مجدد سرطان پستان شود، لذا پیشنهاد می شود که متخصصان دست اندرکار با استفاده مناسب و صحیح از داروهای سیتوتوکسیک به کاهش خطر اختلال عملکرد تخمدان و آمنوره و عوارض ناشی از آن مانند پوکی استخوان و ناباروری در زنان غیر یایسه مبتلا به سرطان پستان کمک نمایند.

کلیدواژه ها:

آمنوره ، سرطان پستان ، شیمی درمانی