تاثیر اقلیم گرم و خشک بر معماری پایدار و مصالح به کار رفته در بنا های بومی ایران ( نمونه موردی خانه عظیمیان در سبزوار)

با توجه به این مهم که اقلیم نقش عمده ای درطراحی معماری و ایجاد معماری پایدار دارد و با توجه به بحران زیست محیطی و مصرف بی رویه انرژی های تجدید ناپذیر و موضوعاتی چون گرمایش عمومی کره زمین و رشد فزاینده گازهای گلخانه ای درجو زمین بحث طراحی صحیح ساختمان ها براساس اقلیم موضوع روز بوده است. توسعه پایدار، امروزه از بحث انگیز ترین موضوعات معماری است و نظریات گوناگونی دراین زمینه ارایه شده است. معماری پایدار را می توان معماری دانست که نسبت به شرایط محیطی پاسخگوست و از قابلیت های بستر خود استفاده بهینه می نماید، یعنی کمترین صدمه را به محیط زیست وارد کرده و نیز نسبت به تغییر شرایط انعطاف پذیر است. معماری و شهرسازی سنتی ایران که همواره راه هایی را مورد استفاده قرار داده تا با هماهنگی با طبیعت و استفاده از انرژی های موجود در اطراف بنا ها باعث کاهش همه جانبه مصرف انرژی در بنا ها شود می تواند نقش تاثیر گذاری بر آینده طراحی بنا ها داشته باشد. بکارگیری مصالح بومی و کاهش میزان مصرف انرژی با استفاده ازروش های سنتی باعث پایداری محیط زیست و افزایش دوام بنا ها گشته است. دراین پژوهش سعی داریم تا معماری بومی ایران و مصالح ساختمانی به کار رفته را دراقلیم گرم و خشک در قالب نمونه موردی خانه عظیمیان در سبزوار که به نوعی معماری همساز با اقلیم دست یافته و در کنار عوامل زیبا شناسانه و نیز هماهنگی با محیط اطراف، شرایط آسایش را برای ساکنان خود فراهم آورده است، مورد بررسی قرار دهیم. همچنین به ارایه راهکار هایی که در معماری بومی و سنتی جهت تنظیم شرایط محیطی مورد استفاده قرار میگرفته با توجه به نقش آنها درحفظ محیط زیست و صرفه جویی درمصرف انرژی خواهیم پرداخت.

کلیدواژه ها:

اقلیم گرم و خشک ، اقلیم سبزوار ، معماری پایدار ، مصالح مصرفی ، بناهای بومی ، خانه عظیمیان