ارزیابی نقش دلبستگی به مکان در هویت مندی هسته تاریخی پیاده مدار شهری (شناسایی خیابان جمهوری اسلامی ساری )

با توجه به ارکان اساسی توسعه شهری و هم چنین حفظ هویت و فرهنگ به نظر می رسد اهمیت و ضرورت حفظ آثار با ارزش تاریخی و باز آفرینی الگوهای پایدار نهفته دراین آثار ، در نابسامانی معماری کنونی امری ضروری است.توسعه جدید شهری در همجواری بناها و فضاهای تاریخی در هسته مرکزی شهرهای سنتی یکی از مسایل پیش روی معماری و شهرسازی معاصر است. این درحالی است که می توان با شناختی کامل از بناها و فضاهای تاریخی و درک قابلیت های بالقوه و بالفعل در آنها، بخشی از نیاز ها و خواستگاه های کالبدی و فراکالبدی توسعه جدید در معماری و شهرسازی معاصر را با حفظ حرمت ها و ویژگی های ارزش شناختی هسته تاریخی شهر را، پاسخگو شد. پژوهش حاضر به شناخت زمینه های تاریخی، فرهنگی، اجتماعی در شهر ساری می پردازد و پس از بررسی اثرات روشهای باززنده سازی همجواری های عناصر تاریخی شهر مبتنی بر حضور اجتماعی در بافت از طریق تقویت پیاده مداری در خیابان ویژه شهر، نشان میدهد که پیاده مداری خیابان ویژه عامل جذب افراد به بخش مرکزی شهر و ایجاد حس دلبستگی به مکان در شهروندان و در نهایت هویتمندی شهر می گردد. تحقیق حاضر از نوع کاربردی وبه لحاظ روش از نوع توصیفی-پیمایشی است. در این میان تحلیل محتوا و تحقیق اسنادی و پیمایشی حایز اهمیت بوده است. استدلال این پژوهش این است که با شناسایی و استفاده از ارکان اساسی در طراحی محور پیاده مدار میتوان به ایجاد حس تعلق خاطر و دلبستگی در شهروندان و هویتمندی شهر دست یافت. به تعبیر دیگر اگر با خیابان شهر خود درست رفتار کنیم ، می توانیم در مقیاس کلان با شهر به عنوان یک مکان و در نتیجه با ساکنان شهر رفتار درستی داشته باشیم. و این خود عامل اصلی ایجاد حس مکان در شهروندان و هویت مندی شهر است.

کلیدواژه ها:

هویت ، پیاده مداری ، حس مکان ، هسته تاریخی ، خیابان جمهوری ساری