اثر فاکتورهای فیزیکوشیمیایی بر روند متابولیسم سلولهای کندروسیت برروی یک داربست زیست تخریب پذیر پلی یورتان

یکی از تازه ترین روشهای درمان بافت های آسیب دیده غضروفی، مهندسی بافت می باشد که در آن با استفاده از یک داربست تخریبپذیر و متخلخل با بستر سلولی، ترمیم صورت می گیرد. در مهندسی بافت با تغییر فاکتورهای فیزیکی همچون pH، درصد اکسیژن (Osmolarity, (oxygen tension و فشارهیدرواستاتیک، متابولیسم سلولی بر روی یک داربست مناسب کنترل می شود. با توجه به آنکه پلی یورتان ها دارای خواص مکانیکی بالا و قابلیت تنوع رفتار می باشند، در این تحقیق اثر فاکتورهای فیزیکی ذکر شده بر روی داربست Degrapol، بعنوان یک داربست پلی یورتانی زیست تخریب پذیر تجاری، بررسی شد. با بررسی های بعمل آمده در شرایط 7/4 و O(2),pH=6/5 و 5% و 21%، 280 و 380 و osmolarity=480 و فشار هیدرواستاتیک معادل 4MPa، مشاهده شد که افزایش زمان کشت سلولی بر روی این داربست ها، موجب بهبود متابولیسم سلولی می گردد. همچنین مشاهده شد که تحت شرایط فیزیکی O(2),pH=7/4 ، 5% ، osmolarity=380 و فشار هیدرواستاتیک، بهترین شرایط متابولیسم برای سلولهای کندروسیت فراهم می شود. معیار اندازه گیری متابولیسم سلولهای کندروسیت در کلیه آزمایشات، میزان چسبندگی سلولی، دانسیته سلولی، لاکتیت تولید شده و تولید گلایکوسامینوگلایکن (GAG) بود. جمع بندی نتایج نیز نشان داد که Degrapol داربست مناسبی برای مهندسی بافت غضروف مفصلی می باشد.

کلیدواژه ها:

محیط فیزیکی ، زیست تخریب پذیر ، پلی یورتان ، غضروف مفصلی ، مهندسی بافت