بررسی چسبندگی سلولهای فیبروبلاست بر روی پلییورتان گرافت شده با آکریلآمید

پلییورتان از خواص مکانیکی خوبی بر خوردار است اما آب دوستی کم این مواد کاربردهای پزشکی آنها را محدودتر میکند. اثر پارامترهای گوناگون از جمله توان پلاسمای اکسیژن بر اصلاح سطح با پلاسما بر روی مقدار پلیآکریلآمید پیوند شده امتحان گردید.انرژی سطحی، سطوح پلییورتان کنترل، اصلاح شده با پلاسمای اکسیژن و پیوند شده با پلیآکریل آمید با استفاده از زتاپتانسیل مورد بررسی قرار گرفتند چسبندگی و رشد سلولهای فیبروبلاست (L929) بر روی سطوح فوق الذکر و با میکروسکوپ توری عکسبرداری شد و مورد ارزیابی و بررس قرار گرفت. داده های آزمون in vitro نشان داد که چسبندگی و رشد سلولی روی سطح پلی یورتان کنترل کمتر است، در حالی که چسبندگی و رشد سلولی بر روی سطوح اصلاح شده با پلاسمای اکسیژن تیزکم ولی نمونه های پیوند خورده با پلی اکریل آمید در مقایسه با کنترل پلی یورتان زیادتر بوده و قابل مقایسه با نمونه کنترل منفی (پلی استایرن کشت سلولی - Numc) می باشند.

کلیدواژه ها:

آکریل آمید ، زتاپتانسیل ، سلولهای فیبروبلاست ، میکروسکوپ نوری