توسعه میان افزا شهر قزوین با تاکید بر بخش مرکزی

در چند دهه اخیر افزایش جمعیت شهرنشین و همچنین بالا رفتن روند توسعه شهری نسبت به گذشته سبب سوق دادن شهر ها به سوی ناپایداری شده است . یکی از بارزترین نمودهای ناپایداری شهرهای ایران، پهنه های وسیع بافت های فرسوده در درون و یا حاشیه آنها می باشد.. در این میان شهر قزوین باداشتن حدود 350 هکتار بافت فرسوده وجای دادن جمعیتی بالغ بر 90721 نفر در این بافت از اهمیت خاصی برخوردار است. از طرفی این بافت با مسایل و مشکلات کالبدی، اقتصادی، اجتماعی متعددی همراه است. که نیازمند تجدید حیات دوباره می باشند، امروزه، نظریه رشد شهر از درون از طریق بهسازی، نوسازی بافت های فرسوده و یا از طریق استفاده مجدد و یا موثرتر از زمین ها و ساختمان های بلااستفاده و رها شده درون محدوده های فعلی شهرها، به عنوان رویکردی جدید در تجدید حیات درونی شهرها مورد توجه، برنامه ریزان شهری قرار گرفته است.. در این مقاله ابتدا به بررسی عوامل طبیعی و مصنوعی موثر بر گسترش فیزیکی شهر پرداخته شده ، سپس با کمک مدل آنتروپی شانون و مدل هلدرن رشد بی قواره گی شهر قزوین اثبات و با توجه به نتایج حاصل از این دو مدل میتوان بیان نمود که شهر قزوین در اثر تمرکز بیش از حد جمعیت و فعالیت دچار رشد کالبدی فزاینده و گسیخته ای است. سپس با کمک نرم افزار ARC GIS و SPSS پتانسیل های توسعه میان افزا در بخش مرکزی شهر قزوین بررسی و در انتها از هم پوشانی پتانسیل های توسعه میان افزا نقشه مکان پیشنهادی کاربری ها در بخش مرکزی شهر قزوین ارایه شده است. تا بتوان در جهت تحقق توسعه میان افزا در بافت مرکزی شهر قزوین گامی اساسی برداشت.

کلیدواژه ها:

توسعه میان افزا ، بافت فرسوده ، شهر قزوین ، مدل هلدرن و شانون