چالش فضاهای رها شده در طراحی شهری معاصر

در شهرهای معاصر، چالش اصلی طراحان در توسعه های جدید، ایجاد محیط های خارجی به عنوان چارچوب هایی اجتماعی و وحدت بخش می باشد. اغلب فعالیت های طراحان صرفا به صورت یک برخورد آرایشی بعد از عمل، با فضاهایی است که اصولا برای استفاده ی عموم، طراحی و برنامه ریزی شده اند. معمولا در توسعه های شهری، ساختمان ها را مانند مجموعه ایی از عنصرهای مجزا در زمین مستقر کرده و ارتباط آن ها به عنوان اجزای یک بافت بزرگ تر؛ که شامل خیابان ها، میدان ها و فضاهای باز سرزنده می باشد، با دیگر اجزا درنظرگرفته نمی شود. الگوهای رشد هم صرفا با درنظرگرفتن نقشه ی دو بعدی کاربری زمین تبیین می گردد و ارتباط سه بعدی بین ساختمان ها و فضاها موردتوجه قرار نمی گیرد. درک درستی از رفتار انسان هم حاصل نمی شود. در این فرآیند که امروزه بسیار معمول شده است، فضای شهری را به عنوان یک حجم خارجی با مشخصات فیزیکی و ظاهری که با فضاهای دیگر در ارتباط است، در نظر نمی گیرند. بنابراین محصول اغلب طراحی های محیطی، یک سری ضد فضاهای اساسا بی شکل است. رویکردی که در این تحقیق به آن پرداخته می شود در حد فاصل طراحی ساختمان برای سایت های خاص، و تهیه ی نقشه ی کاربری زمین شهری قرار می گیرد. در این رویکرد، به مفهوم شهرسازی به عنوان یک نگرش الزامی در طراحی شهری اهمیت داده شده است، به این مفهوم که محیط های عمومی که دارای ارتباط فضایی اند، بر برنامه ریزی جامع عنصرهای محیط ارجحیت دارند. بر اساس نتایج این تحقیق، قبل از هر طراحی معماری در یک سایت خاص یا هر طراحی منظر شهری، بایستی فاصله ها و الگوهای کلی فرصت های توسعه شناسایی شده و آن ها را به عنوان یک عنصر مهم در برنامه ریزی کاربری شهری، دخالت داد.

کلیدواژه ها:

طراحی شهری ، فضای شهری ، شهر معاصر ، فضای رها شده