انعطاف پذیری در مجتمع های آموزشی کودکان کار

امروزه این نیاز احساس میشود که بتوان فضایی طراحی کرد که بتواند به تمام نیازهای کاربران مخصوصا کودکان پاسخ دهد و بتواند همزمان چندین عملکرد را تحت پوشش قرار دهد. یکی از این کاربری ها مجتمع های آموزشی می باشند، و با توجه به پیشرفت روز افزون علم ، این بنا باید به گونه ای طراحی شود که بتواند به نیازهای متناسب با این پیشرفت و تغییرات پاسخگو باشد. آنچه در ابتدا در تعریف مجتمع آموزشی به ذهن متبادر می شود تجمیع حداقل سه واحد آموزشی از سه دوره تحصیلی و از یک جنسیت در یک مجموعه و یا نزدیک به هم تحت یک مدیریت می باشد ، که البته این تعریف در خصوص مجتمع آموزشی شهری مصداق دارد اما با توجه به اهداف ، شرایط و انگیزه هایی که برای تشکیل مجتمع در هر جامعه وجود دارد ، تعریف مجتمع نیز ممکن است متفاوت باشد. رفتار و ذهنیت کودکان بر اثر مواجهه با محیط اطراف شکل می گیرد. یکی از مشکلات بسیار مهم که امروزه جوامع بشری و به طور جدی تر جوامع در حال توسعه را در بر میگیرد ، پدیده کودکان کار می باشد و این در حالی است که نداشتن محل زندگی مناسب و زندگی در خیابان و یا مخروبه های ساختمانی علاوه بر این که برای کودکان ناامن و به دور از حقوق اولیه آنها می باشد و موجب ناامنی و بی ثباتی فضای اجتماعی شهری نیز می شود. مسیله اصلی در این پژوهش ، به بررسی و دسته بندی این معیارها و مفاهیم و ضوابط میپردازد که بتوان بر اساس آنها به طراحی مجتمع های آموزشی انعطاف پذیر دست یافت . شیوه تحقیق در مقاله پیش رو ، توصیفی- کیفی و مطالعات اولیه با استفاده از کتاب های موجود در کتابخانه و مقالات با موضوع مرتبط استفاده شده است. گردآوری اطلاعات نیز به روش اسنادی است که شامل استفاده برخی کتاب ها و پایان نامه ها می باشد.

کلیدواژه ها:

کودک کار ، مجتمع آموزشی ، معماری کودک ، انعطاف پذیری ، معماری انعطاف پذیری