تاثیر هنر و مکتب اصفهان بر میدان نقش جهان

مکتب اصفهان، تحقق آرمان شهر دولت صفوی است که به علت ریشه داشتن در دگرگونی های اقتصادی اجتماعی و فرهنگی زمان خویش نه چون یک حادثه گذرا بلکه مانند واقعه ای یادمانی پا به عرصه وجود می گذارد. شار مکتب اصفهان در دولت صفوی بیانگر امتزاج و آمیختگی سیاسی عقیدتی مفاهیم دیوانی و مذهبی است، همانگونه که تبلور وحدت اجتماعی کار نیز می باشد. بدین ترتیب شار در مکتب اصفهان، جمع بندی کاملی از دستاوردهای تاریخی است. میدان نقش جهان به عنوان مرکز جدید شهر، با آنکه الگوی خود را از میدان کهنه اصفهان، میدان حسن پادشاه تبریز و میدان عالی قاپو قزوین می گیرد ولی این الگوی کهن را نظمی منطقی می بخشد و با دقتی بی نظیر به ترکیب و تنظیم هندسی و فضایی عناصر پیرامونی و درونی آن می پردازد. روش تحقیق، تحلیلی تاریخی بوده و در این راستا از سفرنامه های دوران صفویه، متون تاریخی و اسناد تصویری مرتبط با میدان نقش جهان بهره برده شده است. هدف از این بررسی ها، بازنمایی وضعیت اولیه فضای باز میدان در دوره صفویه است تا بدین وسیله زمینه ارزش های محیطی فضای باز میدان در این دوره های تاریخی فراهم آید. نتایج مقاله نشان می دهد که تاثیر سبک و هنر اصفهانی در وضعیت فضای باز میدان نقش جهان در دوره صفویه ویژگی های مطلوبی چون آسایش اقلیمی، سرزندگی و مناظر شاخص را به وجود آورده بود که امروز به دلیل تغییرات فضای باز میدان برخی از آنها از بین رفته و برخی تضعیف شده اند.

کلیدواژه ها:

آرمان شهر ، شار ، دستاورد تاریخی ، تنظیم هندسی و فضایی ، آسایش اقلیمی ، سرزندگی