بررسی ساختار اماکن زیرزمینی و صخرهای در معماری بومی جهان با رویکرد پایداری

انسان از دیرباز با شناخت ویژگیهای فیزیکی طبیعت و برقراری تعادل میان فعالیتهای انسانی و ارکان نظام زیست محیطی در سطوح مختلف و به شکلی ارگانیک از پتانسیلهای فضای پیرامون خود در جهت ایجادآسایش خود بهره برده است. یکی از نمودهای برجسته آن در معماری بومی، ساخت اماکن زیرزمینی و صخرهای است. متاسفانه این گونه خاص از معماری تاکنون در محافل تخصصی کمتر مورد توجه بوده و مطالعاتموجود به صورت مجموعهای منسجم صورت نگرفته است، درحالی که امروزه با تکیه بر این روش ساخت در معماری بومی میتوان بسیاری از مشکلات موجود در زمینه مصرف انرژی و معضلات تراکمی شهرها را ساماندهیکرده و این شامل طیف وسیعی از کاربریها میگردد. بنابراین شناخت ساختار فضاهای زیرزمینی و صخرهای، جایگاه آن در طرحهای مروزی،تعریف کاربران فضاهای زیرزمینی، خدمات احتمالی این نوع فضاها می- تواند در ایجاد معماری بومی و پایدار نقش مهمی داشته باشد . پژوهش حاضر با هدف معرفی تعدادی از بناها و اماکن صخرهای و زیرزمینی درجهان و ارائه روشهای مورد استفاده در آنها، در جهت حفظ و صرفه جویی انرژی انجام گرفته و روش تحقیق، از نوع توصیفی تحلیلی، - براساس مطالعات میدانی، ;تابخانهای و اسنادی بوده است. لذا باعنایت به اهمیت موضوع، ساختارمصادیق این گونه معماری در نقاط مختلف جهان در ارتباط با نوع قرارگیری آنها در سطح زمین مورد ارزیابی قرار گرفته تا از پتانسیل موجود در آن، برای درک بهتر فضا، حفاظت از آن و نیز در دستیابی به شیوههای جدید طراحی استفاده کرد

کلیدواژه ها:

صخرهای ، زیرزمینی ، معماری بومی ، معماری پایدار