پایداری انرژی مصداقی از پایداری فرهنگی درمعماری

بشر از آغاز خلقت خود در همه حال به دنبال ایجاد فضایی برای آسایش خود در همه ابعاد بوده است. برای رسیدن به این آسایش روش های مختلف و راه های متفاوتی را مورد آزمایش قرار داده و در طی زمان بهروشی بهینه متناسب با اقلیم و محل زندگی خود رسیده است. این روش را می توان بهینه ترین و طبیعی ترین راه برای رسیدن به آسایش فضایی در آن منطقه دانست. روشی که با بهره گیری از انرژی های طبیعی به پربازده ترینفضا دست پیدا کرده بود . که ما در عصر حاضر ، آن روش را در رویکردی به نام معماری پایدار جستجو می کنیم. برای رسیدن به یک فرم پایدار بایدبه میزان هماهنگی آن فرم با طبیعت اطراف توجه کرد، فرم هماهنگ و همراستا با طبیعت ، انرژی خود را از طبیعت گرفته و در کنار آن زندگی می کند. ولی فرمی که بر خلاف طبیعت اطراف خود حرکت کند به مانند ماهی میماند که برای شنا کردن بر خلاف رودخانه انرژی مضاعفی را باید صرف کند تا به حرکت درآید و این اصلی بود که در طراحی های بومی هر منطقه به عنوان یک قانون قابل مشاهده است. این روش ابداعی در هر اقلیم در طی زمانمتناسب با نوع معیشت ، مذهب و دنیا بینی بومیان تغییر و تکامل پیدا کرده و به نشان هویتی خاص آن منطقه تبدیل شده ، نشانی که منیت بومیانآن منطقه را تعریف می کرده است. در این مقاله به تبیین معماری بومی مازندران با هوایی معتدل و مرطوب به عنوان نمونه ای از معماری اقلیمی پرداخته و به معرفی روش های سنتی ای که بومیان برای مقابله با عواملناهنجار محیطی به کار می بردند ، می پردازیم. روش هایی که خاص مناطق معتدل مرطوب می باشد. در آخر به تبعات اقلیمی دور شدن بناهای عصر حاضر این منطقه از این روش های پایدار سنتی پرداخته و به لزوم تبعیت از این روش ها به عنوان یک اصل هویتی پایدار در ساختمان های عصر حاضر این اقلیم برای رسیدن به پایداری و کمترین مصرف انرژی اشاره می کنیم.

کلیدواژه ها:

مازندران ، معتدل و مرطوب ، هویت ، پایداری انرژی ، پایداری فرهنگی