شوادان،الگوه ی کهن معماری پایداردراقلیم گرم و مرطوب ایران نمونه موردی شوادان های شهرستان دزفول

در گذشته معماران بومی ایران برای ایجاد سازگاری با طبیعت،دراقلیم های مختلف آب و هوایی نوآوری های بسیاری را در سطوح مختلف ارتفاعی با بهره گیری از منابع گوناگون و انرژی های پاکطبیعی خلق کرده اند. از مصادیق این امر شوادان ها هستند. شوادانها با بهره بردن از ظرفیت بالای حرارتی خاک ،فضایی مطبوع و دلنشین را در اقلیم هایی با گرمای طاقت فرسا و رطوبت نسبتا زیاد، موجب می شدند. ولی مرور زمان و استفاده نامناسب از پیشرفت های تکنولوژیک، منجر به فراموشی روشهای بومی و کاربرد نامحدود از انرژیهای فسیلی تجدیدناپذیر شد. مطالعه شوادان ها و ویژگی های آنها از یک سو و مقایسه آن با اصولپایداری از سوی دیگر، آنها را به عنوان الگویی کهن در معماری پایدار و مدیریت انرژی قرار می دهد. بدیهی است که همسویی این فضاها با اصول معماری پایدار نمی تواند تصادفی و اتفاقی باشد.حال از آنجا که شوادان ها بیشتر در منطقه خوزستان، به خصوص در شهرهای دزفول و شوشتر مورد استفاده قرار گرفته اند. این مقاله ابتدا به توضیح در مورد شوادان های شهرستان دزفول و نحوه کارکردو تأثیر آنها بر شرایط آسایش زندگی می پردازد تا با معرفی الگوهای پایداری در شوادان ها روش هایی را برای استفاده مجدد از آنها و صرفه جویی در انرژی ارائه دهد. پژوهش پیش رو بر اساسمطالعه کیفی صورت گرفته و ابزار گردآوری داده ها مشاهدات عینی، برداشت میدانی شوادان ها و مطالعه منابع مکتوب، اسناد و مدارک می باشد.

کلیدواژه ها:

شوادان ، معماری پایدار ، اقلیم گرم و مرطوب ، دزفول