تبیین مدل ارتقاء حس مکان درمیدانهای شهری تاریخی

مکان عنصر اصلی هویت ساکنان آن است. انسان با شناخت مکان می تواند به شناخت خود نائل شود. مکان های مدرنیستی امروزین بدون توجه به طبیعت پیرامون و نیاز های کیفی ساخته شده اند و ناگزیر به برآورده کردن هیجان ها و نیازهای زودگذر کمی انسان می باشد و به دور از هرگونه معنا و خصیصه ی اصیلی تنها ترویج دهنده نامکان ها هستند. در این پژوهش ارتقاء حس مکان در میدان های شهری تاریخی مورد بررسی قرار می دهیم.با توجه به مرور متون و اسناد مرتبط در این حوزه، ضمن ارائه تعاریف حس مکان، بررسی ابعاد مختلف و عوامل دخیل در آن به تبیین مدلی نو از عناصر بین انسان و مکان با زمینه ی تاریخی می پردازد، لازم به ذکر است که روش تحقیق کیفی بوده است. نتایج حاکی از آن است که در میدانهای شهری تاریخی ٧ معیار کلیدی عامل زمان، عامل فردی، عامل ذهنی، عامل فرهنگی، عامل اجتماعی، عامل کالبدی و عامل مشارکت شهروندان در فرایند طراحی، حس مکان در این فضا را ارتقاء می دهد. مدل پیشنهادی قابل فهم و کاربردی این مقاله می تواند چارچوبی برای آگاهی طراحان نسبت به چگونگی تاثیر فضای شهری بر حس مکان شهروندان فراهم آورد.

کلیدواژه ها:

حس مکان ، طراحی زمینه ، شهرسازی ایرانی - اسلامی ، میدان های شهری تاریخی