طراحی فضای شهری پایداربارویکرداجتماع پذیری نمونه موردی: محورفرهنگی - تاریخی دردشت

فضاهای شهری به عنوان بطن حیات اجتماعی و شهری، عنصر اصلی در تعیین هویت شهر و ارتقا فرهنگ شهروندان آن هستند. امروزه دگرگونیهای اتفاق افتاده در همه ابعاد زندگی شهری که عمده آنها ناشی از ورود و غلبه صنعت و مدرنیته است، سبب از دست رفتن فضاهای عمومی و یا کمرنگ شدن عملکرد و خصوصا نقش آنها در برقراری و تقویت ارتباطات اجتماعی آنها شده است. لذا در پژوهش حاضر ضمن بررسی مفهوم فضاهای شهری و معرفی کیفیتهای محیطی اصلی موثر در آن به طراحی و احیای فضاهای عمومی از طریق تقویت حضور مردم پرداخته شده است و در این خصوص محور فرهنگی- تاریخی دردشت به عنوان نمونه مورد مطالعه مورد ارزیابی واقع گردید. چرا که عوامل متعددی از قبیل فقدان فعالیتها و کاربریهای جاذب و متنوع، فرسودگی کالبدی و عملکردی، دسترسی نامناسب، حجم بالای عبور و مرور وسایل نقلیه موتوری، کاهش همبستگیهای اجتماعی و همچنین عامل بسیار مهم کاهش امنیت این محور را که در گذشته از پویایی و حجم بالایی از تعاملات اجتماعی برخوردار بوده، با افول کیفیات محیطی و در نتیجه کاهش شدید حضور مردم مواجه ساخته است. از این روی در جهت نیل به هدف و رویکرد اصلی پژوهش که همانا ارتقاء اجتماع پذیری است، با استفاده از روش توصیفی-تحلیلی شاخصها و کیفیتهایی شامل: نفوذ پذیری (دسترسی)، گوناگونی، خوانایی، انعطاف پذیری، غنای حسی، رنگ تعلق، حس مکان، آسایش محیطی، پیاده مداری، ایمنی و امنیت جهت بررسی در محور معرفی شدند تا با بهرهگیری از اطلاعات به دست آمده از طریق پژوهشهای میدانی به تحلیل شدت و ضعف، میزان اثرگذاری و ارتباط میان این شاخصها پرداخته و در نهایت با عنایت به نتایج تحلیل و بررسیها در راستای رسیدن به هدف معرفی شده راهبردهایی جهت بازگرداندن روح و حیات مدنی به محور و دستیابی به فضای شهری پایدار ارائه شدند

کلیدواژه ها:

فضای شهری پایدار ، اجتماع پذیری ، کیفیت های محیطی ، محورفرهنگی - تاریخی ، دردشت