حیات زیرسطحی راهکاری درجهت توسعه پایداروهم سوی شریانهای شطرنجی وارگانیک دربافت های فرسوده شهری نمونه موردی: بافت قدیم شهرکرمانشاه

اصل پایداری درطرح ها و برنامه های توسعه به عنوان هدفی کلی مورد تاکید قرار می گیرد . هدفی که نهایت ندارد و مستمر است. مفاهیم و شاخص های مرتبط و مبین رهیافت توسعه پایدار شهری ، نگاهی به آینده را فراسوی طرح ها و شرایط زندگی در زمان حاضر قرار می دهد. یکی از اصلی ترین شاخه های رویکرد توسعه پایدار ، حمل و نقل پایدار است که در عواملی همچون برنامه ریزی کاربری اراضی ، مدیریت تقاضا و شهر نشینی مورد توجه قرار می گیرد.از طرفی یکی از چالش های اصلی که معماران و طراحان شهری در بافت های قدیمی و فرسوده با آن مواجه هستند ، بحث معابر و حمل و نقل ،و هم خوان کردن ساختار قدیمی و ارگانیک راه ها با نیاز های جدید حمل و نقل و شریان های شطرنجی شهری شکل گرفته در چند دهه اخیر است.با توجه به تجربیات کشورهای توسعه یافته در رابطه با حیات زیر سطحی شهری ،در پژوهش حاضر ،بر پایه شناخت امکانات و مسائل بافت های فرسوده به بررسی معیارهای توسعه پایدار شهری در رابطه با این بافت ها پرادخته می شود و سپس با پردازش معایب و مزایای استفاده از حیات شهری زیر سطحی به عنوان رویکردی رو به توسعه پایدار، با بهره گیری از بافت محله فیض آباد کرمانشاه به عنوان نمونه موردی به بررسی و امکان سنجی بهره گیری از حیات زیر سطحی به عنوان راهکار توسعه پایدار بافت های فرسوده پرداخته و راهکار هایی مناسب ارائه می شود. نتایج حاصل از انجام این پژوهش را می توان به سایر بافت های فرسوده و تاریخی شهری در سایر نقاط کشور تعمیم داد . روش تحقیق در این پژوهش توصیفی – تحلیلی بوده که برای به انجام رساندن آن از اطلاعات کتابخانه ای و تحلیل مشاهدات میدانی بهره جسته شده است.

کلیدواژه ها:

حیات زیرسطحی ، توسعه پایدار ، بافت فرسوده ، حمل ونقل شهری ، محله فیض آباد ، کرمانشاه