تلاش درجهت افزایش پیاده مداری وتعاملات اجتماعی درفضای خیابان درراستای اهداف توسعه شهری پایدار

یکی از مهمترین جنبه های شهرسازی نوین طراحی مکان هایی برای آسایش و لذت افراد پیاده می باشد . با توجه به بالاترین مراتب شهرسازی بهترین مکان ها در دنیا ، شهر هایی هستند با شبکه ی کامل خیابان های بدون ماشین ، که با عنوان شهر های پیاده شناخته می شوند.چنانچه مشاهده میشود امروزه غالب خیابانهای کشورمان برای استفادهکنندگان پیاده از این فضاها، محلهایی ناامن، زشت، غیرایمن، ناسالم، غیرانسانی، پر سروصدا و پر دغدغه تبدیل گشته و در بیشتر موارد نقش خیابانها محدود به تأمین دسترسی سواره شده است. از سوی دیگر برخی از مسائل نظیر، بازسازی تاریخی شهر، احداث خیابان های امن و یا اصلاح ترافیکی خیابان ها، استفاده از فضای سبز در طراحی محله ها و خان هها نیز دارای اهمیت می باشد. علت اصلی بروز مشکلات فوق این است که به مرور زمان تغییر و تحولاتی در تعریف معنی و طرز استفاده از خیابان پدید آمده و عملکرد فضاها تغییر یافته بدون اینکه در فرم آن تغییری حاصل شده باشد. در نتیجه تمایل استفاده کنندگان پیاده از فضای غالب خیابانهای کشور و در نتیجه تعاملات اجتماعی ناشی از آن به شدت کاهش پیدا کرده است. این مقاله بر آن است بر اساس موارد فوق و با روش تحلیلی- توصیفی ضمن شناخت صحیح الگوهای رفتاری با استفاده از فنون و ابزارهای معماری، طراحی و برنامهریزی شهری به بیان روشهایی در جهت افزایش هرچه بیشتر تعامل اجتماعی در فضای خیابانهای امروزی بپردازد و طرح های جدید و الگوهای نوین را ارائه نموده و به بیان نمونه هایی کامل از طرح های پیاده شده در شهرهای مختلف جهان و راهکارهای مناسب در هریک از زمینه ها بپردازد

کلیدواژه ها:

شهرهای پیاده ، فضای خیابان ، تعامل اجتماعی ، پیاده مداری ، فضاهای عمومی