معناشناسی کارکردی عناصرهویت بخش فضاهای شهری درمعماری سنتی بارویکردکاربردی درمعماری مدرن

هر هویت شهری، خود یکی از بخش های هویت اجتماعی است. آنچه شود نیز اگر اصل را بر ترجمه این واژه برای جامعه نامیده می society در لاتین بدانیم، مربوط به نوعی از اجتماعی شدن است که با کند و شکل بروز مادی آن عموما ظهور انقلاب صنعتی آغاز و رشد می شهرنشینی است. معنا فرایندی است فعال که در تعامل با زمینه ها و ارزشهای است. این امر جمعی کشف و تجربه درک از معماری را در پی داشته انگیزه معناشناسی کارکردی عناصر هویت بخش فضاهای شهری در معماری سنتی با رویکرد کاربردی در معماری مدرن را موجب گردید. ایجاد حال و هوای شهری شاد و سر زنده شاید ایده بسیار بزرگی برای شهر باشد که خود شناخت عظیمی از ساختار های شهری (کالبدی – فرهنگی –اجتماعی) را می طلبد. در این قالب نوشتاری سعی شده مسائل با مقیاسی خردتر و با رویکرد کاربردی در معماری مدرن برگرفته از معنای کارکردی در معماری سنتی بررسی شود. طرح مطالعه در این زمینه بر مبنای متدولوژی تحقیق کیفی با تکیه بر شیوه جستجوگرانه به جمع آوری داده-ها در زمینه های نوشتاری، بصری و تاریخی در مقطع زمانی ذکر شده پرداخته است. نتایج حاصل از داده ها در مبانی نگرش طراحی شهری، زیبایی شناختی در فضای شهری، تاثیر محیط بر انسان با رویکرد غالب روانکاوانه، توجه به سلسله مراتب شهرهای سنتی، مکان های مکث، پرسپکتیو و توالی منظرهای شهری و اجزای شهری طبقه بندی گردیده، که هر یک با ویژگیهای خاص خود در ارائه استدلال مفاهیمی چون هندسه، عمود گرایی، تسلسل فضایی، محوریت، تعاملات انسان با طبیعت و قدرتنمایی در هنر در جهت شناخت معانی عناوین فوق مورد پردازش قرار گرفت. در نتیجه پردازش داده های نوشتاری، بصری و تاریخی و کشف جایگاه آنها در عناوین فوق، قابلیت های معانی در زمینه های مختلف مولفه های کلیدی در فرایند گذر از معماری سنتی به معماری مدرن از جنبه های تئوری و پدیده شناسی آشکار گردید

کلیدواژه ها:

مبانی نگرش طراحی شهری ، ادارک ، معنای ومفاهیم هویت بخش ، فرایند گذار ، منظرشهری