بررسی معماری حمام های سنتی ایران درراستای توسعه پایدار

با توجه به آنکه معماری سرزمین ایران تاریخی چند هزار ساله دارد اما تلاش هایی که برای شناسایی و معرفی آثار آن صورت گرفته است سابقه ی چندانی ندارد. تنها از چند دهه ی پیش محققان و پژوهشگران به بازنگری این آثار هنری پرداخته و کوشیده اند گردو غبار گذشت قرون را از این گوهرهای تابناک بزدایند و تلألو چشم نواز آن ها را دوباره آشکار سازند. حمام ها از مهم ترین گونه های معماری شهری و روستایی هستند ولی در قیاس با سایر گونه ها، کمتر مورد پژوهش و تجزیه و تحلیل گرفته اند. بررسی جامع و همه جانبه حمام در بستر جغرافیای محیطی، تاریخی، اجتماعی و فرهنگی این امکان را می دهد تا جایگاه حمام به عنوان میراثی ارزشمند از فرهنگ ایران زمین، نقشی ارزنده ای که همواره در زندگی مردم داشته و دارد، بیش از پیش شناخته شود. چنین مطالعاتی با توجه به تغییر شرایط اجتماعی و به تبع آن تغییر شیوه زندگی مردم طی دهه های گذشته، از اولویت خاص برخوردار است. با توجه به تحقیقات و بررسی های انجام شده در خصوص وضعیت و موقعیت حمام ها درنقاط مختلف کشور، اکثرا به شناخت دهی این آثار پرداخته شده است و به مقوله معماری بنا و توسعه پایدار کمتر توجه شده است و فقر آن همچون دیگر ابعاد مبتنی بر فرهنگ شناسی و تاریخ شناسی، احساس می شود که در این پژوهش بصورت مروری- تحلیلی به آن پرداخته شده است.

کلیدواژه ها:

حمامهای سنتی ایران ، معماری ، میراث فرهنگی ، توسعه پایدار ، حمام شیخ بهایی