ارزیابی توزیع فضایی بافت فرسوده درشهرآبدانان وارائه الگوی بهینه مداخله درآن

یکی از مسائل مهم در شهرسازی امروزی وجود بافت های فرسوده در شهرهاست. که ازیک طرف به عنوان میراث فرهنگی شهرها و نشان دهنده تاریخ وتمدن شهرها و از طرف دیگراغلب این بافت ها باگذشت زمان دچار فرسودگی شده ومسائل بی شماری را برای مدیران وساکنان شهر ها به بار می آورند، پس شناسایی وضعیت کالبدی و عملکردی بافت ها به منظور برنامه ریزی و حفظ و نگهداری آنها از اقدامات اولیه و مهم است. این مقاله با هدف ارزیابی توزیع فضایی بافت فرسوده در شهر آبدانان در تلاش است که توزیع فضایی بافت فرسوده رادر این شهر نشان دهد. نوع تحقیق کاربری- توسعه ای وروش آن توصیفی- تحلیلی می باشد. جامعه آماری درآن محدوده بافت فرسوده شهر آبدانان است. ابزار گرد آوری اطلاعات در آن به صورت کتابخانه ای ومیدانی(بازدید ازمحل ومصاحبه با ساکنان این بافت ها)، که درآن تحلیل اطلاعات کمی به صورت تحلیلی واطلاعات کیفی به صورت توصیفی مورد ارزیابی قرار گرفته است. یافته های تحقیق حاکی از آن است که به دلیل تناقضی که بین بافت طراحی شده و برنامه ریزی شده قدیمی وبافت خودرو دارد(منظم در سمت غرب ونامنظم در سمت شرق ومرکز) باید با اقداماتی به تعدیل وبر طرف کردن این تناقض پرداخت. این بافت ها ضریب مقاومت کمتری در مقابل زلزله دارندکه در این باره الگوی مداخله در بافت فرسوده مطرح می شود، که باید به صورت درون زا و توسعه زا باشد. بهترین نوع توسعه برای شهر آبدانان مداخله مردم گرایانه مبتنی بر مشارکت معنی دارمی باشد، که این نوع مداخله متاثر از نظریه پردازن شهر سازی قرن بیستم می باشد که درآن به نظریات مردم بیشترین اهمیت داده می شود

کلیدواژه ها:

توزیع فضایی ، بافت فرسوده ، شهرابدانان ، مداخله