سنجش آسیب­پذیری لرزه­ای پل فولادی به روش تحلیلی و ارائه روش بهسازی اتصالات نیمه­صلب قابهای زیرسازه

یکی از مهمترین مراحل مطالعات بهسازی لرزهای پلهای موجود ارائه روش مناسب برای بهسازی از دیدگاه اقتصادی و اجرایی است. در همین راستا در این مطالعه سعی بر آن بوده است تا با تکیه بر مطالعات مرحله اول بهسازی شامل بخشهای کیفی و کمی و انجام تحلیلهای سازه ای متعدد، طرح بهسازی یکی از پلهای شهر تهران که به عنوان طرح نسل اول ملی نیز شناخته شده است در چند گزینه ارائه گردد. پل مورد بررسی سازه ای است با عرشه اورتوتروپیک و نشیمن گاههای الاستومری غیر مسلح که حدود 30 سال از بهره برداری آن می گذرد و به علت ضعف در سامانه های نگهداری و بازدیدهای ادواری دچار مشکلات متعددی است. سیستم زیرسازه را قابهای فولادی با اتصالات نیمه صلب تشکیل می دهد و روسازه فاقد سیستم مهاربندی عرضی است. از تحلیل های استاتیکی بارافزون غیرخطی جهت بررسی رفتار قابها و اتصال نیمه صلب استفاده شده است. در ارائه طرح بهسازی، اتصالات نیمه صلب سرستون به ستون؛ نشیمنگ اهها و ستونهای جعبه ای شکلی که فاقد سخت کننده های طولی و عرضی (آسیب پذیری به صورت رخداد کمانش موضعی به هنگام اعمال بارهای چرخه ای ناشی از زلزله) هستند مورد توجه قرار گرفته اند. هدف از بهسازی این پل بر اساس دستورالعمل FHWA ایالات متحده انتخاب شده است و فرض طراحی بر آن است که سازه پس از بهسازی، در برابر سطح خطر 1 زلزله مطابق آیین نامه های طرح لرزه ای ایران(استاندارد 2800 و نشریه 235 مرکز تحقیقات ساختمان و مسکن) دارای عملکرد قابلیت استفاده بی وقفه باشد.

کلیدواژه ها:

پل فولادی ، عرشه اورتوتروپیک ، اتصال نیمه­صلب ، نشیمن­گاه الاستومری ، تحلیل غیرخطی