بررسی و ارزیابی کاربرد سیستم های جداسازی پایه ترکیبی در عملکرد لرزه ای سازه ها

سیستم جداساز لرزه ای به عنوان یک روش کنترل غیر فعال در کاهش پاسخ سازه ها در برابر زلزله، ضمن جذب بخشی از انرژی ورودی ناشی از زمین لرزه، با جابجا نمودن زمان تناوب ارتعاش اصلی سیستم از پریود های حاوی انرژی زمین لرزه فاصله گرفته و پاسخ لرزه ای سازه را کاهش می دهد. در این مقاله با مدل سازی یک ساختمان چهار طبقه بتن آرمه، سه سیستم جداسازی لرزه ای به صورت جداگانه و در ترکیب با یکدیگر مورد بررسی و ارزیابی قرار گرفته اند. در این تحقیق با استفاده از تحلیل دینامیکی تاریخچه زمانی و تحت تحریک شتاب نگاشت های متفاوت مقادیر شتاب و جابجایی برای سیستم های جداسازی مجزا و ترکیبی با یکدیگر مقایسه و در قالب جداول و نمودار هایی ارایه شده است. همچنین در این مقاله اثرات قرار گرفتن جداگر های لغزشی در ترکیب با جداساز های الاستومری بررسی شده است. در نهایت نتایج تحقیق نشان می دهد که ترکیب مناسب سیستم های جداسازی لرزه ای متناسب با ویژگی های آنها، ضمن کاهش بیشتر پاسخ سازه نسبت به سیستم های جداسازی یگانه بهینه می باشد

کلیدواژه ها:

جداسازی پایه ، جداسازی ترکیبی ، جداساز الاستومری ، جداساز لغزشی ، عملکرد لرزه ای