تاملی در لزوم بازیابی نگرش قدسی به طبیعت

صدمات حاصل از تخریب طبیعت بر هیچ انسانی پوشیده نیست. از آغاز عصر روشنگری، انسان خود را برترر از طبیعرت یافرت و دسرت برهتخریب آن زد و بدین ترتیب فاعل انسانی در مقابل طبیعت قرار گرفت. از اوایل قرن بیستم کوششهایی جهت رهایی ازین بحرانها صرورتگرفت. در پی این کوششها، انسان، تنها متوجه شدهاست که تاکنون به بیراهه رفتهاست. وخیم تر شدن وضرعیت بحرران زیسرت محیطر یبیانگر بینتیجه بودن این تلاشها است. این وضعیت میتواند موضوعی نهفته را آشکار سازد و آن عدم توجه به ابعاد معنوی انسان و محیطاست. نگرش اصیل و قدسی به طبیعت اصل فراموش شده دنیای متجدد است. ادیان در مرتبره ای عملری پایگراهی اخلاقری بررای حفر وصیانت از طبیعت را فراهم میدارند. مقاله حاضر برآن است تا با روشی توصیفی تحلیلی لزوم قداست بخشی دوباره به طبیعت را از طریر -شناخت ارتباط انسان و طبیعت و همچنین شناخت نحوه نگرش قدسی به طبیعت تبیین نماید.

کلیدواژه ها:

طبیعت ، قداست ، دین ، انسان ، تقدس زدایی