نقش سید ابن طاووس در گسترش و تعمیق ادبیات دعایی تشیع

بررسی اوضاع سیاسی، مذهبی و فرهنگی جهان اسلام در سده هفتم، نشان میدهد این دوران آبستن حوادث ورویدادهایی بود که سرنوشت اسلام را رقم میزد. اهم این رویدادها حملات مغول به سرزمین های اسلامی و سقوط خلافتعباسیان است. از شاخصههای مهم این دوران بحران های شدید فکری، فرهنگی و اخلاقی است. یکی از شخصیت هایبرجسته و تاثیر گذار شیعه دراین قرن، سید رضی الدین علی ابن موسی بنجعفربن طاووس است که اقدامات موثری درتکوین عقاید تشیع و تعالی آن در این برهه بحرانی داشت. این عالم شیعی نقش قابل توجهی را از طریق گسترش و تعمیقادبیات و فرهنگ دعایی تشیع در دنیای تسنن آن روز ایفا کرد. این پژوهش با هدف نمایاندن تاثیرات و نقش سید ابنطاووس در گسترش ادعیه و در این راستا تعمیق فرهنگ و مبانی تشیع صورت گرفته است. روش انجام پژوهش، توصیفی تحلیلی و در حوزه بررسیهای تاریخی و کتابخانهای است که اتکا آن برگردآوری اطلاعات از منابع اصلی و پژوهشیمیباشد. نتایج حاصل از تحقیق، نشان میدهد فضای فکری حاکم بر دوره ایلخانان و تلاش در جهت بازشناسی ادعیهشیعه، از مهمترین دلایل توجه سید ابن طاووس به نگارش و تدوین ادبیات دعایی است. لذا سید با هدف گردآوری،بازشناسی، مستند سازی، سامان دهی، مکتوب سازی و نشر ادعیه توانست نقش قابل توجهی را در حوزه ادبیات دعاییشیعه ایفا نماید.

کلیدواژه ها:

ادبیات دعایی ، ایلخانان ، تشییع سید ابن طاووس