آموزه های دینی و اخلاقی انسان در شاهنامه فردوسی
محل انتشار: کنگره بین المللی فرهنگ و اندیشه دینی
سال انتشار: 1393
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 1,330
فایل این مقاله در 20 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
ICCRT01_0259
تاریخ نمایه سازی: 25 مهر 1393
چکیده مقاله:
فردوسی با شفاف ترین و قابل فهم ترین زبان ها برای مردم خویش سخن می گوید. او فردی مسلمان است که در سایه یکتاب آسمانی اندیشه های ناب انسانی را بیان می دارد. در پیامش قصه ی کام ها و نامرادی هاست و شاعر هدفی کاملامتعالی دارد که خیر و صلاح جامعه خود را در درازای پر پیچ و خم تاریخ بر هر مصلحت فردی و پدیده ی غیر جمعی ترجیحمی دهد.آرمان فردوسی آرمان و عواطف حقیر یک شخص یا آرمان یک قوم و قبیله نیست.آرمان او آرمان یک ملت بزرگ وآرمان انسانیت است.انسان در شاهنامه فردوسی مقامی بس والا دارد و آدمی تنها موجودی است که از میان آفریده هایخداوند عالم دارای روح آسمانی و نیروی اراده و خرد بوده است و رتبه اش از طبیعت و سپهر بلند برتر و بالاتر است و از او به عنوان «نخستین فطرت« و «پسین شمار» یاد می کند.
نویسندگان
نسرین مظفری
استادیار دانشگاه علوم پزشکی بوشهر
مراجع و منابع این مقاله:
لیست زیر مراجع و منابع استفاده شده در این مقاله را نمایش می دهد. این مراجع به صورت کاملا ماشینی و بر اساس هوش مصنوعی استخراج شده اند و لذا ممکن است دارای اشکالاتی باشند که به مرور زمان دقت استخراج این محتوا افزایش می یابد. مراجعی که مقالات مربوط به آنها در سیویلیکا نمایه شده و پیدا شده اند، به خود مقاله لینک شده اند :