بررسی موارد عقد صلح در فقه امامیه

صلح داراى معناى عام و گسترده اى است که شامل هر گونه فصل خصومت میان متصالحین است، بدون آنکه موضوع خاصى براى خصومت تعیین گردد. از این رو ممکن است طرفین صلح، زن و شوهرى باشند که در مسائل خانوادگى اختلاف و نزاع دارند، یا از مسلمانان و کفارى باشند که بعد از جنگ و اختلاف، اقدام به صلح نموده اند. بعضى از فقیهان شیعه و سنى در آغاز باب صلح میان معناى عام صلح و معناى خاص آن تفاوت نهاده و تصریح کرده اند که صلح به معناى عام شامل اقسام گوناگونى مى گردد که تنها یک قسم آن موضوع بحث در باب صلح است. به عبارت دیگر باب صلح که در فقه شیعه و سنى یکى از ابواب معاملات مى باشد متکفل بحث از یکى از اقسام صلح به معناى عام است و سخن از سایر اقسام آن در ابواب دیگر صورت مى گیرد.

کلیدواژه ها:

عقد صلح ، موارد صلح ، حقوق مشترک ، فقه امامیه