حرج نوعی و شخصی و تاثیر آن در اعطاء حق طلاق به زوجه

موضوعى که این پژوهش به بررسى آن مى پردازد، حرج نوعی وشخصی و تاثیر آن در اعطاء حق طلاق به زوجه است؛ ماده3311 قانون مدنی به زوجه اجازه داده است در مواردی که ادامه زندگی زناشویی، وی را در وضعیت عسر و حرج قرار دهد، بامراجعه به حاکم و اثبات حالت عسر و حرج، درخواست طلاق نماید. عام بودن این ماده برای زن این امکان را قرار داده که بدونتوجه به مبنای ایجادی عسر و حرج، با اثبات علت موجد سختی و تنگی، خود را از علقه زوجیت رها سازد. اگر چه عام بودنماده موضوع مورد بحث از مزایای مهم آن است؛ اما از سوی دیگر موجب سلیقه ای شدن کاربرد آن گردیده است. در صورتیکه دوام زوجیت موجب عسر و حرج زوجه باشد، وی می تواند به حاکم شرع مراجعه و تقاضای طلاق کند... . به طور کلی از نحوه نگارش این ماده و تبصره الحاقی و نتایج تحلیلی پژوهش حاضر مشخص می شود که آن اینطور برداشت می شود کهقانونگذار وضعیت خاص زندگی زوجه را نیز در نظر داشته است. بدین ترتیب معیار تشخیص عسر و حرج هم نوعی و همشخصی است. نوعی از این جهت که انسانی متعارف و طاقت او مد نظر قرار می گیرد؛ شخصی است بدین اعتبار که وضعانسانی متعارف در شرایط ویژه زن معیار است نه به طور کلی.به نظر می رسد ایجاد و توسعه رویه قضایی در زمینه این ماده،تبیین مفهوم عسر و حرج و آموزش آن به قضات و توجه به مصادیق عسر و حرج در اقوام و فرهنگ های مخنلف در ایران، تاحدی موجب رفع مشکلات اجرایی این ماده خواهد شد. بررسی حاضر نشان داد که عوامل متعددی زوجه را به تسلیمدادخواست طلاق وادار می کند. از جمله عدم توانایی تامین خواسته های زوجه از سوی زوج، تداوم روابط افراطی زوج با رفقا،ضرب و شتم زوجه توسط زوج بدلیل بدگمانی و اعتیاد توسط زوج. بر این اساس بنظر می رسد با آموزش پیش از ازدواجهدفمند و جلسات روانشناسی برای زوج و زوجه قبد از ازدواج و حذف خیلی از محدودیت ها می توان از بیشتر طلاق هایناشی از عسر و حرج جلوگیری نمود.

کلیدواژه ها:

حرج نوعی وشخصی ، حق طلاق ، زوجه