بررسی تجمع زیستی فلز سنگین نیکل در بافت های مختلف ماهی کپور Cyprinus carpio

امروزه به دلیل توسعه بی رویه و تخریب های گسترده محیط زیست آلودگی محیط زیست به فلزات سنگین تبدیل به یک پدیده جهانی تبدیل شده است. فلزات سنگین آلاینده های پایداری هستند که بر خلاف ترکیبات آلی از طریق فرایندهای شیمیایی یا زیستی در طبیعت تجزیه نمی شوند. فلزات سنگین اثرات مختلفی مانند کاهش رشد، تغییر رفتار ،تغییرات ژنتیکی و مرگ ومیر آبزیان را باعث می شوند. این گونه رفتار سبب زوال زیستی آبزیان می گردد. دراین زمینه ماهی ها یکی از شاخص های مناسب جهت نظارت بلند مدت بر تجمع فلزات در اکوسیستم های آبی محسوب می شوند لذا از ماهی به عنوان یک بیواندیکاتور تاثیر آلودگی فلزات دراکوسیستم های آبی استفاده می شود. نیکل نیز جزء عناصر ضروری برای بدن می باشد و بالا بودن غلظت آن خطرات بهداشتی را به دنبال دارد. ماهی کپور (Cyprinus carpio)یکی از گونه های مهم پرورشی ایران می باشد، که سهم بزرگی از تولید ماهیان آب شیرین را به خود اختصاص میدهد. بدلیل پراکنش وسیع این ماهی درمناطق مختلف کشور و تحمل بالای ماهی کپور در برابر عوامل نامساعد محیطی این ماهی از گونه های مهم مطالعاتی می باشد. هدف این مطالعه بررسی تجمع زیستی نیکل توسط بافت های کبد ابشش و ماهیچه ماهی کپور است به همین منظور ماهی کپور با وزن (2/3+)19/5 گرم جمع آوری گردید. طول دوره آزمایش به مدت یک ماه بود. نتایج این مطالعه نشان داد که بافت کبد و ماهیچه به ترتیب بیشترین و کمترین میزان تجمع زیستی را در غلظت 20 میلی گرم برلیتر کبالت داشتند. از این رو می توان چنین نتیجه گرفت که بافت کبد اندام هدف برای فلز نیکل بوده و پس از آن ابشش بیشترین تجمع فلز کبالت را نشان داد.

کلیدواژه ها:

ماهی کپورCyprinus carpio ، بافت آلودگی ، فلزات سنگین ، نیکل