ارزیابی فناوری جذب و ذخیره ی دی اکسید کربن و مسیرپیش روی آن

چالش بزرگ جهان معاصر، تغییرات آب و هوایی و گرمایش زمین است. چالشی که مهمترین علت آن، افزایش میزان انتشار گازهای گلخانهای به ویژه گاز دی اکسیدکربن ناشی از مصرف سوخت های فسیلی در بخش های مختلف صنعت است . افزایشجمعیت، رشد تقاضا برای انرژی را در پی داشته که به علت محدود بودن میزان سوخت های فسیلی و آلودگی ناشی از آن، بهره گیری از تکنیکهایی که سبب بدست آمدن انرژی پاک ازمنابع طبیعی از جمله فناوری جذب و ذخیره دی اکسیدکربن می شوند، اجتناب ناپذیر می باشد. اجرای پروژههای جذب و ذخیره کربن، علاوه بر مزایایزیست محیطی کاهش تغییر اقلیم در نتیجه کاهش گازهایگلخانهای، آزادسازی ظرفیت بالایی از نفت خام و گاز طبیعی و استفاده بهینه از آنها را به همراه دارد و تهدیدهای بخش انرژی جهان را به فرصت تبدیل می کند. وجود مکان های بیشمار برایتزریق گاز به منظور ازدیاد برداشت، اهمیت اجرای این پروژه ها در ایران را دو چندان می کند. نظر به اینکه این فناوری تولیدکنندگان سوختهای فسیلی را به سمتی سوق می دهد کهفعالیتشان را به عنوان یک فعالیت پاک مطرح کنند، در بخش اول این مطالعه به بررسی نظرات موافق و مخالف و روند طی شده این فناوری برای ثبت به عنوان یک پروژه مکانیسم توسعهپاک پرداخته شده و در ادامه روشها و پتانسیل های این فناوری و برنامه کشورهای مختلف در این زمینه ارائه شده است

کلیدواژه ها:

انرژی های پاک ، فناوری جذب و ذخیره دی اکسیدکربن ، ازدیاد برداشت ، مکانیسم توسعه پاک