بررسی میزان آسیب پذیری زلزله از طریق منطق فازی و تخصیص بهینه امکانات با استفاده از تحلیل پوششی داده ها (مطالعه موردی منطقه 16 شهرداری تهران)

زلزله یکی از بلایای طبیعی است که از ابتدا گریبانگیر جامعه انسانی بوده است .با توجه به رشد روز افزون جمعیت و عدم پیش بینی دقیق این پدیده ،زلزله می تواند خسارات جانی و مالی شدیدی را به انسان و محیط پیرامونی او تحمیل نماید. با مدیریت بهینه بحران از جمله داشتن تدابیر قبلی می توان میزان صدمات جانی و مالی ناشی از این پدیده را تا حد زیادی کاهش داد. یکی از تدابیری که می تواند کمک شایانی به کاهش تلفات در این حادثه کند بررسی مناطق آسیب پذیر و برنامه ریزی در جهت بهبود وضعیت موجود آنها و محدودساختن دامنه خسارات است.در این پژوهش ابتدا پارامترهای موثر در میزان خسارت مشخص و سپس با استفاده از منطق فازی میزان آسیب پذیری برای بلوک های آماری در منطقه 16 تهران بررسی می گردد .نتایج حاصل از دو مدل استنتاج فازی و میدانی نشان دهنده آسیب پذیری بیشتر نواحی جنوبی این منطقه می باشد.سپس، با استفاده از مدل تحلیل پوششی داده ها و با در نظر گرفتن المان های اصلی تر به مسئله مدیریت بحران در این نواحی پرداخته می شود.آنگاه مقایسه ای بین نتایج دو مدل فازی ممدانی و سوگنو صورت می گیرد.نهایتا با استفاده از مدل تحلیلی پوششی داده ها کارایی هر یک از نواحی شش گانه این منطقه مورد بررسی قرار می گیرد.نتایج حاصل از این مدل حاکی از بالا بودن کارایی عملکردی نواحی 1 و 4 نسبت به نواحی دیگر می باشد.

کلیدواژه ها:

، GIS ، آسیب پذیری ، زلزله ، سیستم استنتاج فازی ، DEA