خودکشی و اورژانس روانپزشکی اطفال

برخی کودکان و نوجوانان ممکن است به خودکشی به عنوان راه حلی مناسب برای مشکلات روحی و اجتماعی خویش بنگرند . در امریکا سالانه بیش از 13000 کودک به علت رفتار انتحاری با تهدید به آن در بیمارستان بستری می شوند طبق آمار ، خودکشی چهارمین علت مرگ در دوره نوجوانی است. پسران سه برابر دختران خدکشی موفق دارند . در کشور ما کل موارد خودکشی کودکان و نوجوانان بین سالهای 1372-1380 به حدود 3225 مورد می رسد و شایع ترین روش خودکشی مسمومیت با دارو ها ، دار زدگی و پریدگی از ارتفاعات بوده است. مروری بر مطالعات: کودکاکن در سنین مدرسه ، در مورد خودکشی آگاهی دارند. تفاوت بین کودکان ونوجوانان ، خیال پردازی و روش کار است و این مساله تا اندازه ای دلیل تعدادکم کودکان خودکشی کننده را در مقایسه با نوجوانان نشان می دهند. عوامل دخیل در خودکشی کودک و نوجوانان شامل افسردگی ، احساس بی ارزش بودن ، احساس خشم درونی به دیگری ، کوششهایی برای جلب توجه ، کسب اعتبار ، مجازات کردن با دیگران و همانند سازی می باشد. همچنینی تهدید خودکشی راباید حاکی از ناامیدی فرد دانست و کاملا جدی گرفت. اگر این اقدام با بی تفاوتی پاسخ داده شود. ممکن است بار دیگر با جدیت بیشتری اقدام شود. در برخورد با این کودکان و نوجوانان باید با دقت جزئیات زندگی فرد را در چند روز گذشته بررسی کرد. مهم ترین عامل در ارزیابی قصد و هدف بینار ، اقدام های نجات بخش پیش بینی شده توسط کودک و نوجان است. میزان افسردگی باید به دقت ارزیابی شود. مهم این است بدانیم که آیا هذیان یا ایده واکنش نمایی وجود دارد. کودک و نوجوانی که اقدام به خودکشی نمود بهتر است به مدت 2 تا 3 روز بستری شود. ممکن است مشاوره و یا تغییر محیط برای حل مشکل بیمار کافی باشد ولی در همه موارد این گونه نیست. درمانگر اورژانس باید پاسخ خانواده نسبت به این عملکرد را نی زمد نظر داشته باشد. نتیجه گیری: مطالعات مختلف نشان می دهد بسیاری از کودکانی که دست به خودکشی می زنند آرزوی مرگ ندارند، بلکه با این اقدام تقاضای کمک می کنند، بنابراین در برخورد با این کودکان هم اورژانس عاقلانه نیست که این افراد از اتاق اورژانس راهی منزل شوند.