بررسی جایگاه سنگ در سیر تحول معماری شهر مسجدسلیمان

یکی از کهن ترین بناهای سنگی ایران مجموعه پرستش گاه باستانی سرمسجد در شهر کنونی مسجدسلیمان یا به روایتی پارسوماش می باشد.گستره ی زمانی وحجمی وگوناگونی استفاده از سنگ درتاریخ این منطقه که در اقلیم سخت گرم و خشک کوهپایه ای جنوب غرب زاگرس قرار دارد بسیار مهم است. از زمان معماری کهن توسط پارسیان تا ساخت و ساز مدرن توسط شرکت بریتیش پترولیوم در صدسال پیش، از قابلیت ماسه سنگ رسوبی بومی منطقه در بهره گیری برای شکل دهی یک معماری پایدار همساز با اقلیم سخت منطقه سخن می گوید. دراین تحقیق سعی برتحلیل تلفیق روش های استفاده ازسنگ با حفظ ماهیت پایدارساخت و بهره گیری از فن آوری روز در عین حفظ هویت بومی معماری منطقه بوده و مصادیق موفق اینگونه رویکرد بررسی می گردد. دراین مسیر ضمن مطالعات میدانی کهاصلی ترین روش تحقیق فوق می باشد، به بررسی اسناد مرتبط موجود در این زمینه نیز پرداخته می شود. با توجه به وسعت مناطق کوهپایه ای وحجم عظیم انواع معادن سنگ در ایران، شاید مهمترین جنبه نوآوری اینگونه بررسی معرفی کارکرد سنگ های بومی حوزه ی زاگرس در ساخت وسازهای مدرن کنونی با رویکردی به معماری پایدار وهمسازی با اقلیم ومقاومت در برابر زلزله با رعایت اصل صرفه ی اقتصادی آن باشد.حفظ وصیانت از محیط زیست با بیشینه استفاده از تکنیک های همسازی با اقلیم مد نظر می باشد.

کلیدواژه ها:

معماری بومی ، همسازی با اقلیم ، معماری سنگ ، راهکاراقلیمی