تحلیل وارزیابی عملکرد یکپارچه مسیرهای ویژه دوچرخه وسیستم حمل و نقل همگانی با استفاده از روش تصمیم گیری چند معیاره ( MCDM)

یکپارچه سازی سیستم دوچرخه با سیستم های حمل و نقل عمومی مسافری شهری موجبات ارتقاء کارایی وپایداری حمل ونقل شهری، و بهبود در کیفیت زندگی شهری می گردد. هدف این مقاله، توسعه دادن مدلی است که بتواند به ارزیابی بهترین مسیر دوچرخهرانی به صورت یکپارچه با سیستم حمل و نقل عمومی شهری بپردازد، و معیار های مختلفی را که بر روی انتخاب مسیر دوچرخهرانان تاثیر گذار است ، در نظر گیرد.برای اعتبار سنجی مدل ارایه شده، یک مطالعه موردی خطوط اتوبوس رانی تند رو در منطقه 5 تهران)محدوده ازادی پونک-صادقیه (، در شهر تهران انجام شده است. دراین پژوهش از روش اسنادی-کتابخانه ای برای مطالعات اولیه وجمع آوری داده های موجود وتکنیک پرسشنامه برای نظر خواهی ازشهروندان استفاده شده است، نتایج این مطالعه نشان دهنده این است که ازدیدگاه دوچرخهرانان نسبت به معیارهای اصلی تاثیر گذاری و گزینه های مختلف انتخاب مسیرها ، مهمترین واصلی ترین عامل توجه بیشتر به جنبه های زیرساختی می باشد ، بدین معنا که فرم های پرسش نامه تکمیل شده توسط کاربران نشان داده است که زیر ساخت های منطقه ی مورد مطالعه شرایط مناسب را نتوانسته است برای کاربران فراهم نماید و پس از ارزیابی توسط روشAHP این معیار بزرگترین تاثیر)بیشترین وزن( را در شبکه طراحی شده داشته است و بیشتر کاربران به نامناسب بودن زیر ساخت ها اشاره داشته اند. انتظار میرود مدل مربوطه بتواند به کارایی هرچه بیشتر دوچرخه به عنوان وسیله نقیله با حداکثر رضایتمندی، منجر شود.

کلیدواژه ها:

دوچرخه سواری ، حمل ونقل عمومی یکپارچه ، روش تصمیم گیری چند معیاره