جایگاه تعاملات اجتماعی و ارزش پذیری آن در بافت های تاریخی ایران

شهرها، روستاها و مجموعه های زیستی، سرشار از خاطراتی است که در ذهن ساکنان، جایگاهی همیشه ماندنی دارند. خاطره زدایی وانقطاع از گذشته دردنیای مدرن موجب شده است تا درقرن معاصر، برخی از این خاطره های مشترک مورد بی اعتنایی قرار گرفته و مکانهای خاطره انگیز از میان رفته یا دچار دگرگونیهای اساسی گردند که نمونه آن در شهرهای کشورمان، فراوان به چشم می خورد. بافت های تاریخی یادآور دوره ای است؛ که شهرها براساس نیازها، اهداف و سلایق ساکنان آنها برپا شده اند. گرایش به زندگی ماشینی، حضور گسترده وسایل نقلیه و تغییر چهره شهر به واسطه چیرگی اتومبیل بر فضای شهری، افزایش سرعت جابه جایی، جدایی گزینی مردم از فضاهای عمومی، نادیده انگاری ارزشهای اجتماعی، فرهنگی و هویتی نهفته در فضاهای عمومی، بی توجهی به حفظ و ارتقای حیات جمعی در دهه های پیشین، بافت های تاریخی در مقیاس های مختلف شهری اهمیت و نقش خود را از دست داده اند. هویت فرهنگی معماری را همان ارزشهایی رقم می زند که تنها در بستر بناهای سنتی ادراک می شود،چرا که معماری به آن دلیل شکل می گیرد تا ارزشها را در خویش بپروراند و کالبدی بر آنها متصور شود که اگر چنین نبود و معماری سنتی ایرانی فاقد ارزش می نمود، معماری ابنیه کهن بیشتر از مشتی خشت و خاک نمی نمود. در این مقاله بر آنیم تا با رویکردی تحلیلی و از طریق مطالعات کتابخانه ای، اهمیت جایگاه تعاملات اجتماعی در فضاهای شهری که باعث ایجاد خوانایی و سرزندگی می شود مورد بررسی قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

بافت تاریخی ، تعاملات اجتماعی ، مدرنیسم ، حیات جمعی ، فضاهای عمومی