تحلیل شاخص های کیفی مسکن در بافت های فرسوده شهری (مطالعه موردی: محله آبکوه، مشهد)

امروزه یکی از اهداف عمده تحقیقات برنامه ریزی شهری، دست یابی به بیشترین مطلوبیت و رضایتمندی ساکنین از کیفیت مسکن در بافت های مختلف شهری می باشد. با توجه به تنوع الگوهای سکونتی و وجود بافت های فرسوده بسیار در کلانشهرها پرداختن به مسئله رضایتمندی از مسکن به منظور ارتقاء کیفیت زندگی بسیار مهم جلوه می کند. در پژوهش حاضر سعی شده تا با شناخت مفهوم رضایتمندی از مسکنف شاخص های تاثیرگذار بر کیفیت مسکن در محله آبکوه واقع در منطقه یک شهر مشهد شناسایی گردد. نتایج تحقیق نشان دهنده رضایتمندی پایین (3>2.29) ساکنین محله از کیفیت واحد سکونتا خود می باشد. در این میان بیشترین میزان رضایت از الودگی هوای منزل و بیشترین میزان نارضایتی از استحکام واحد سکونت در مقابل زلزله می باشد. همچتیت رضایتمندی از مسکن با ایجاد 5 بار ارتباط معنا دار، تاثیر پذیری نسبتا بالایی را از ویژگی های اجتماعی و اقتصادی ساکنین (متغیرهای سن، تحصیلات، جنسیت، وضعیت تاهل و شغل) داشته است. بیشترین شدت همبستگی نیز مربوط به متغیر سن و پس از آن متغیر وضعیت تاهل می باشد.

کلیدواژه ها:

کیفیت مسکن ، رضایتمندی سکونتی ، بافت های فرسوده شهری ، ادراک ذهنی